Εδώ και πολύ καιρό μάζεψα το ενδιαφέρον μου για ότι συμβαίνει γύρω μου και αναδιπλώθηκα σε μικρότερα σχήματα που ανέχομαι και με ανέχονται . Στα 20 σου είσαι σίγουρος πως θα αλλάξεις τον κόσμο , λίγο αργότερα πιστεύεις πως έχεις αρχίσει να το καταφέρνεις και όταν κάποια μέρα βγεις για λίγο από την ρουτίνα σου αποστασιοποιηθείς για πέντε λεπτά ,σταθμίζεις τα πράγματα , συνειδητοποιείς πως όλες σου οι επιλογές είναι θέμα lifestyle .
Δράμα λοιπόν γιατί αυτά είναι σκέψεις κάποιου που υπήρξε σίγουρος πως διέφερε , έκρινε με την ευκολία που του έδινε η αριστερή ευαισθησία του , και προφανώς θέματα lifestyle ήταν ακραιφνώς εκτός της λογικής του .
Το χειρότερο από όλα είναι πως σ αυτή την γαμημένη εποχή δυστυχώς οι άνθρωποι ομαδοποιούνται σε target group , οι νέες ιδέες αποδομουνται σε τάσεις , και έτσι ο καθένας ζει τη δικιά του πλάνη γιατί βρήκε επιτέλους τα προϊόντα , τους προορισμούς , τα στέκια και τους καλλιτέχνες που μιλάνε τη λαλιά του .
Την πρώτη αυτή μου διαπίστωση ακολούθησε και μια δεύτερη . Το σύστημα λοιπόν απαιτεί ακριβώς αυτό , ανθρώπους που να μπορούν να κωδικοποιούν και να διαμορφώνουν τις συμπεριφορές και τις ανάγκες της κοινωνίας . Πετυχημένος λοιπόν νοείται αυτός που καταφέρνει να εκφράσει το ανικανοποίητο σου ή την εικόνα που επιθυμείς να έχει ο εαυτός σου .
Όλες αυτές τις σκέψεις λοιπόν τις έκανα πρόσφατα παρατηρώντας το ελπιδοφόρο νέο πρόσωπο στο χώρο της πολιτικής . Αλέξη Τσίπρα τον λένε . Ίσως να είναι άδικη και βιαστική αυτή η κριτική μου , αλλά είναι η ανακλαστική μου αντίδραση από την πρώτη του δήλωση μετά τις εκλογές . Αυτή η αίσθηση σιγουριάς και υπεροψίας , «δηλώνω χωρίς να ακούω» και κρύο βλέμμα είναι στοιχεία που εύκολα μπορείς να τα αναγνωρίσεις σε κάποιον , ακόμα και ως θετικά , αλλά όχι όταν πρόκειται για αυτόν που με έξυπνο marketing , ικανοποίησε δηλαδή τα standart του lifestyle σου , πήρε την ψήφο σου , έδωσε την αίσθηση πως είναι ένας από σένα , και ισως τελικά να είναι . Γιατί η επαναλαμβανόμενη πολιτική απερισκεψία σου φτάνει να γίνεται το νέο πρόσωπο στην πολιτική . Μια από τα ίδια να λέμε . Και η αριστερά του καναπέ σου καταγεγραμμένη συμπεριφορά , ήδη αποκωδικοποιημένη και άμεσα εκμεταλλεύσιμη .
Συμπεραρματικά η δική μου ένσταση απευθύνεται πιότερο στο βόλεμα μας και δευτερευόντως στα πρόσωπα που την χειρίζονται .