Αγόρασα τις τελευταίες μέρες το βιβλίο ''Ο γύρος του κόσμου με ποδήλατο'' εν όψη της επικείμενης στρατιωτικής μου θητείας , βλέπεις από την ερχόμενη Πέμπτη θα ανήκω στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων της πατρίδας μας , και από ότι φημολογείται τουλάχιστον στα στρατόπεδα δεν έχει και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις .
Ξεφυλλίζοντας λοιπον τις σελίδες αυτού του βιβλίου και κοιτάζοντας φωτογραφίες απο άλλους ταξιδευτές ένοιωσα την επιθυμία μιας τέτοιας εμπειρία και ειδικά με ποδήλατο που είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες που ηλιθιοδως θα στερηθώ για χαρη μιας ανουσιας θητειας . Ψάχνοντας στο net πληροφοριες για τέτοια ταξίδια επεσα πανω σε πολλες ιστοριες ανθρωπων που δρομολογησαν κατω απο διαφορες συνθηκες αντιστοιχα ταξιδια και αναποφευκτα συγκρινα τα τωρινα δεδομενα μου , βλ. στρατο , και οχι πως με πηρε απο κατω απλα ενοιωσα ποσο παραταιρη ειναι ολο αυτη η κατασταση τουλαχιστον για μενα .
Αμέσως μετά εκανα μια αναζήτηση για θέματα στρατού διαπιστώνοντας την πολυγραφότητα των Ελλήνων για το συγκεκριμένο θέμα . Ειλικρινά δεν είχα ποτέ την περιέργεια για μια τέτοια αναζήτηση και ομολογώ πως η στατιστική αυτων που αυτοκτονουν στο στρατο με θολωσε .
Θα μπορούσα να παραθέσω μια σειρά απο ιδεολογικούς λόγους για να υποστηρίξω την αντίθεση μου σε σχεση με τη θητεία , αλλά καμιά φορά νομίζω πως τα ιδεολογικά επιχειρήματα έρχονται να ντύσουν με λόγια , αυτό που απλά νοιώθουμε και δεν αποτελούν στην ουσία το θέμα , δηλαδή εγώ δεν θέλω να πάω γιατί απλά δε γουστάρω , δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σχεδόν στα 30 μου να βρεθώ με κάθε άσχετο και να συνυπαρξω με κάθε καραβανά τη στιγμή που βγάζω καντιλες με τις στολες ακόμα και με αυτή της νοσοκόμας .
Παρ`όλα αυτά και για έναν αδιευκρίνιστο λόγο , είμαι σίγουρος πως την Πέμπτη θα πάρω το δρόμο που απέφευγα τα τελευταία περίπου δέκα χρονιά . Σαν προγραμματισμένο ζωο θα ακολουθήσω τη στράτα της φυλής μου που θέλει κάθε άντρας να έχει μια σταυλισμένη μακρόσυρτη εμπειρία φυλώντας κάγκελα φορώντας άρβυλα , παρακαλώντας καθε καραγκιόζη για μια καλή μετάθεση .
Ίσως είναι αυτο το συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα που πιστεύει πως του αξιζει γενικά να υπομένει σε κάθε μαλακιά , πάντα μα πάντα , ΑΝΑΙΤΙΑ . Ή μπορεί λοιπον ο στρατος να αποτελεί και την απαραίτητη συνθήκη για να δημιουργηθεί αυτό , το συλλογικο υποσυνείδητο , ο στρατος να αποτελει το σχολειο στη ζωη καθε Ελληνα για να μαθει να υποτασσεται , να μην σκεφτεται , να μην εκφραζεται ελευθερα , αλλα επειδη ολα αυτα τελικα του τα διδαξε επιτυχημενα η τηλεοραση και δεν χει μαθει , γινεται σχολειο υποκρισιας , ρεμουλας ψευτονταιλικιου και ωχαδερφισμου .
Φεύγω να υπηρετήσω τη δική μου θέση για τα πράγματα που είναι η κίνηση και όχι η ακινησία , έκφραση και όχι μούγκα , η άποψη και όχι η υποταγή , έχοντας σαν καταφυγιο για όλα αυτά το μυαλό μου και διέξοδο μολύβια , χαρτιά , αυτό εδώ το blog ( ελπίζω να καταφέρνω να το ενημερώνω ) και το site μου . Και μεσα απο αυτα να κατεφερνω να ξεπαιρνάω τις αγγυλωσεις και να κανω τους δικους μου γυρους του κοσμου .
Αμέσως μετά εκανα μια αναζήτηση για θέματα στρατού διαπιστώνοντας την πολυγραφότητα των Ελλήνων για το συγκεκριμένο θέμα . Ειλικρινά δεν είχα ποτέ την περιέργεια για μια τέτοια αναζήτηση και ομολογώ πως η στατιστική αυτων που αυτοκτονουν στο στρατο με θολωσε .
Θα μπορούσα να παραθέσω μια σειρά απο ιδεολογικούς λόγους για να υποστηρίξω την αντίθεση μου σε σχεση με τη θητεία , αλλά καμιά φορά νομίζω πως τα ιδεολογικά επιχειρήματα έρχονται να ντύσουν με λόγια , αυτό που απλά νοιώθουμε και δεν αποτελούν στην ουσία το θέμα , δηλαδή εγώ δεν θέλω να πάω γιατί απλά δε γουστάρω , δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σχεδόν στα 30 μου να βρεθώ με κάθε άσχετο και να συνυπαρξω με κάθε καραβανά τη στιγμή που βγάζω καντιλες με τις στολες ακόμα και με αυτή της νοσοκόμας .Παρ`όλα αυτά και για έναν αδιευκρίνιστο λόγο , είμαι σίγουρος πως την Πέμπτη θα πάρω το δρόμο που απέφευγα τα τελευταία περίπου δέκα χρονιά . Σαν προγραμματισμένο ζωο θα ακολουθήσω τη στράτα της φυλής μου που θέλει κάθε άντρας να έχει μια σταυλισμένη μακρόσυρτη εμπειρία φυλώντας κάγκελα φορώντας άρβυλα , παρακαλώντας καθε καραγκιόζη για μια καλή μετάθεση .
Ίσως είναι αυτο το συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα που πιστεύει πως του αξιζει γενικά να υπομένει σε κάθε μαλακιά , πάντα μα πάντα , ΑΝΑΙΤΙΑ . Ή μπορεί λοιπον ο στρατος να αποτελεί και την απαραίτητη συνθήκη για να δημιουργηθεί αυτό , το συλλογικο υποσυνείδητο , ο στρατος να αποτελει το σχολειο στη ζωη καθε Ελληνα για να μαθει να υποτασσεται , να μην σκεφτεται , να μην εκφραζεται ελευθερα , αλλα επειδη ολα αυτα τελικα του τα διδαξε επιτυχημενα η τηλεοραση και δεν χει μαθει , γινεται σχολειο υποκρισιας , ρεμουλας ψευτονταιλικιου και ωχαδερφισμου .
Φεύγω να υπηρετήσω τη δική μου θέση για τα πράγματα που είναι η κίνηση και όχι η ακινησία , έκφραση και όχι μούγκα , η άποψη και όχι η υποταγή , έχοντας σαν καταφυγιο για όλα αυτά το μυαλό μου και διέξοδο μολύβια , χαρτιά , αυτό εδώ το blog ( ελπίζω να καταφέρνω να το ενημερώνω ) και το site μου . Και μεσα απο αυτα να κατεφερνω να ξεπαιρνάω τις αγγυλωσεις και να κανω τους δικους μου γυρους του κοσμου .
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...