...και ξαφνικά όλοι (οι καλοί-δημοσιογράφοι όχι αυτοί οι κακοί οι εναλλακτικοί) ασχολούνται με τα blogs με την ίδια άσχετη ματιά που προσεγγίζουν κάθε θέμα που οι ίδιοι κρίνουν επίκαιρο . και ενώ επί ένα 3μηνο εξάντλησαν τα νεύρα μας αλληλοκατηγορώντας ο ένας τον άλλον για σκοτεινά συμφέροντα , διαπλοκή χρηματισμούς και σχέσεις με την εξουσία όχι τόσο για την ουσία του θέματος ότι δηλαδή είναι πουλημένοι , αλλά επειδή δεν έχουν την παραμικρή ευπρέπεια να κρατήσουν τη φαγωμάρα τους στο σκοτάδι , αλλά έχοντας χάσει επαφή με το τι μπορεί να είναι φυσιολογικό και δεοντολογικό τρώγονται δημοσιά όπως τα αγαπημένα μας τετράποδα συνουσιάζονται μώλο που αυτά δε γυρίζουν μετά να ηθικολογήσουν .
... και τώρα στα πλαίσια του ίδιου του αίσχους τους δαιμονοποιούν τα blogs και τους blogers σε ένα ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών μυδιάζοντας για την νέα εναλλακτική δημοσιογραφία , όπως την αποκάλεσαι υποτιμητικά στο κεντρικό δελτίο του mega o κος πρετεντέρης , συμφωνώντας με την ομήγυρη του ότι αυτοί οι bloggers το έχουν παρακάνει .και βέβαια αυτή η δουλειά δεν είναι για όλους είναι μόνο για την παρέα του αυτοί μπορούν να το παρακάνουν οσο θέλουν και μάλιστα μέσα απο ένα μέσο την τηλεόραση που ξεπερνάει σε διάδοση αυτό της χρήσης του ψυγείου , μιλάμε για πραγματική συνειδησιακή δικτατορία .
ξέρεις κατηγορούν τα blogs για την ίδια την ουσία τους ότι δηλαδή κάποιος μπορεί να postαρει ότι γουστάρει και μετά οι αναγνώστες του μπορούν να το σχολιάσουν από κάτω κρίνοντας τόσο τα γράφοντα όσο και τον συγγραφέα , αποφεύγοντας την νοητική αναπηρία που σου δημιουργεί κάτι που δέχεσαι χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις , αυτό στον αποστειρωμένο κόσμο τους δε μπορεί να υπάρξει . στην τηλεορασούλα τους δεν υπάρχει αμφίδρομη σχέση αλλιώς θα λάμβαναν και αυτοί άπειρα μπινελίκια κάθε φορά που εκθέτουν την άποψη τους ή συμπολίτες μας ή κοινωνικά κινήματα .
τέλος σε κάθε περίπτωση αν κάποιος τα βαζει με κάποιον όπως συμβαίνει εδώ δεν μπορεί να τα βάζει με το ιδιο το μέσο , λες και αν πάω να γράψω σε ένα τοίχο ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΝΑΙ ΞΕΦΤΗΛΕΣ θα φταίνε οι τοίχοι που μου έδωσαν χώρο να γράψω και όχι εγώ ή ίδιοι που θεωρητικά θα μπορούσαν να είναι(αλλά όχι αυτοί είναι καλοί δημοσιογράφοι πολύ καλοί αφου το αναγνωρίζει και ο ένας στον άλλον ) .

χαχαχα με πιάνεις ???

ξεφυλλισα πριν απο λιγες μερες ενα απο τα αντρικα περιοδικα ποικιλης υλης που κανει θραυση . βρηκα δεκαπεντε δεκαλογους για το πως να γινω επιτυχημενος γιαπης ,πως να χτισω κορμι σε ενα μηνα ,πως να γ....ω , τι να ψωνισω για να δειχνομαι πως ,πως ,πως....
αυτονοητα λοιπον απερριψα κατι που ηδη θεωρουσα σκουπιδι αφηνοντας για τον εαυτο μου ενα κομματι ανωτεροτητας . γιατι εγω συνηθιζω να διαβαζω και να ενημερωνομαι απο πιο εναλλακτικα μεσα , free press , blogs , internet , εφημεριδες .
την ιδια στιγμη ομως συνειδητοποιησα πως αυτη πρεπει να ειναι η αισθηση που επεχει καθε ανθρωπος αξιολογωντας τις επιλογες του . αλλιως πολυ απλα δεν θα αποτελουσαν επιλογες του , τωρα το ποσο φορμαρισμενη μπορει να ειναι η φαση του καθενα εξαρταται ας πουμε απο το ποσο βαθια μπαινει στο παιχνιδι της εικονας του και κατα ποσο χρησιμοποιει υλικα απο το εμποριο για το χτισιμο της .
κοιτας ομως γυρω σου και βλεπεις μονο κατευθειαν απογονους του Αϊνσταιν , τουλαχιστον ετσι νοιωθουν , και μπορει αυτο να μοιαζει αστειο , αλλα αποκτα διαστασεις τραγωδιας οταν αποφασισεις να κοιταξεις με ειλικρινια τον καθρευτη σου . βασικα δεν βρισκω διαφορα ουσιας αν καποιος νοιωθει μαγκας επειδη ας πουμε κερδισε η ολυμπικαρα του με καποιον αλλο που δε μπορει να μιλησει μαζι του απλα επειδη σπουδασε στο ταδε αμερικανικο κωλοκολλεγιο ή με την καμπια γκομενα που μου λουστραρεται μονο και μονο για να την κυκλοφορησει κανενας απο αυτους με τον δεκαλογο πρωτο τραπεζι σε κανα λαϊκουρι της κακιας ωρας .
υπαρχει κατα τη γνωμη μου ενα ολοκληρο συστημα δημιουργιας αξιων που αποσκοπουν στο να κανουν καθε καριδιας καρυδι να νοιωσει κατι ειτε προκειται για ιδεες ειτε για φωσφοριζε κορδονια .
απο τα παραπανω δεν θελω να καταληξω σε κατι συγκεκριμενο απλα οτι βαριεμαι αφορητα να ακουω τον οποιοδηποτε να μου κανει κηρυγμα για το οτιδηποτε , καθως και τον εαυτο μου οταν μπαινει στη διαδικασια να κανει κατι τετοιο ...
ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ
ΤΟ ΠΙΑΣΕΣ ????
ΧΑΧΑΧΑΧΑ

υπο το καθεστος περιορισμου , οι επιλογες σου ειναι ουτως ή αλλως περιορισμενες , υπαρχει ωστοσο μια εμφυτη ταση στον ανθρωπο να αγεται και να φερεται σαν αγελη , οποτε οι περιορισμενες επιλογες του εκμηδενιζονται απο τη συλλογικη "αυθαιρεσια" που επικραττει .
προσωπικα εντοπιζω μοναδες , σε ολα τα περιβαλλοντα, που λειτουργουν αντιθετα απο τις μαζες οπως διαμαρφωνονται ειτε εντος ειτε εκτος "στρατοπεδων" . στα σημερινα περιβαλλοντα που σκοπο εχουν να αποδομισουν την προσωπικοτητα και τις διαφορες μας . το να προσπαθει κανεις να διαφερει ειναι σαν ενας αγωνας που δινει με σκοπο να χασει .
δε ξερω ποσο λυτρωτικη μπορει να ειναι μια ηττα σε αλλες περιπτωσεις , ομως σε αυτην εδω λειτουργει ,ειτε το κανει ειτε το παρακολουθει κανεις ευργετικα , τοσο σε ατομικο οσο και σε επιπεδο ομαδας . υπαρχουν στιγμες στη ζωη που η αποδοχη της αξιας της ηττας δικαιωνει το ανουσιο της νικης . διεκδικωντας με αυτο τον τροπο τα στεφανα του ηρωισμου πιοτερο απο τα λουσα της απαστραπτουσας νικης .
θεωρω πως το παραπανω σχημα ειναι απο τα πιο παραγωγικα στη διαμορφωση αυτου που ονομαζουμε προσωπικοτητα , και τετοιες συμπεριφορες δεν ειναι ακουσιες , αλλα αποτελουν δομικο στοιχειο των φορεων τους , σφραγισμενο βαθυα στο dna τους .
ειναι λοιπον η αξια της μοναδας που δινει νοημα και σχηματοποιει τα αδιακριτα ορια αυτου που ονομαζουμε ανθρωπινο οριο .

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.




Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.