“…κι άλλος σκυφτά ζει πλάι σε άλλους σκυφτούς...” δεληβοριας φ.

a. ξυπναει με τα ρουχα στον καναπε. απεναντι του η τηλεοραση πουλαει οργανα γυμναστικης. μαλλον δεν θαχει ξημερωσει ακομη. αρχιζει να ψαχνει με τις παλαμες, βρισκει το τηλεκοντρολ και κλεινει την τηλεοραση, βρισκει τα τσιγαρα του, ανοιγει το πακετο, αδειο αλλα εχει αλλο ενα στο τζακετ του. σηκωνεται και ξεκιναει το περπατημα. πανω κατω, πανω κατω, απο τοιχο σε τοιχο ξανα και ξανα μεσα στο δωματιο. οι κουρτινες ειναι τραβηγμενες και τα παραθυροφυλλα κλειστα. πανω κατω, πανω κατω.
περνουν ωρες. απο τοιχο σε τοιχο περνουν ωρες. περπατωντας και μουρμουριζοντας. πανω κατω. μουρμουριζει τα λογια του. ταχει μαθει απεξω τοσες φορες που ετοιμαστηκε να τα πει και τα κανει μια ακομη προβα. προβα που γινεται πανω κατω και πανω κατω ξανα και ξανα, απο τοιχο σε τοιχο. στα διαλλειματα κανει τα απαραιτητα. νερο, φα'ι', τσιγαρο, χεσιμο, τσιγαρο, καφες, νερο. απο τοιχο σε τοιχο περνουν κι αλλες ωρες. μπορει και να χει νυχτωσει παλι. δεν εχει σημασια. πλεον δεν τον απασχολει ποια θαταν η καλυτερη ωρα να παρει τηλεφωνο αλλα ποτε θα μπορεσει αυτος να ξαναδοκιμασει. στο μεταξυ πανω κατω και απο τοιχο σε τοιχο -ανθρωπινο εκκρεμες- δινει το δικο του ρυθμο στο χρονο. μεσα του ξερει πως καποτε οι δεικτες θα συναντηθουν στο ''ακριβως''. μεχρι τοτε θα λιωνει πηγαινοερχομενος πανω και κατω, απο τον ενα τοιχο στον αλλο.

“In spite of a warning voice that comes in the nightAnd repeats, repeats in my ear''Dont you know little fool, you never can winUse your mentality, wake up to reality''But each time I do, just the thought of youMakes me stop before I begin” cole porter

b.''Ιδου, κυριες και κυριοι, ο ανθρωπος-οβιδα θα μπει στο κανονι και θα εκσφενδινιστει σε τροχια γυρω απο τη γη' Ιδου, οανθρωπος-βομβα ζωσμενος με εκρηκτικα δε φοβαται το θανατο, δε φοβαται να σκορπιστει σε κομματακια' Ιδου ο φλεγομενος ανθρωπος, αυτοπυρποληθεις τρεχει προς τα συντριβανια διαμαρτηρομενος''
''Εξηνταεννια, ογδονταεπτα, εξι.." ψυθιριζει τον αριθμο του τηλεφωνου. στο ενα χερι σφιγγει το ακουστικο, στο αλλο χερι ο δεικτης τεντωνεται και περιμενεισα βελος σε ετοιμο τοξο. ''Εξηνταεννια, ογδονταεπτα, εξι..'' σταματα για μια στιγμη. εισπνοη, εκπνοη, κοιταζει το τεντωμενο δαχτυλο επιμονα, αλληθωριζει, το βλεπει διπλο: δυο δεικτες που απομακρυνονται και ξαναενωνονται. στο ''ακριβως''. ξεκιναει: εξηνταεννια, ογδονταεπτα, εξι.. το ξανασκεφτεται. γνεται ολοκληρος ενας οργανισμος που δουλευει για ενα σκοπο, χιλιαδες ανθρωποι μεσα του ολοι για το κοινο αποτελεσμα. συνεχιζει να πληκτρολογει... πεντε...
4, 3, 2, 1, 0
τα θεμελια τρανταζονται, οι τουρμπινες φλεγονται, η τροφοδοσια καυσιμου κειτουργει κανονικα, θορυβος παντου, η πολυκατοικια σειεται και αρχιζει να ανυψωνεται. αποκολλαται απο την διπλανη πολυκατοικια, πολυχρωμα λαμπακια αναβουν, ολες οι ενδειξεις o.k. απογειωση o.k ....o.k...o.k..o.k
τρεχει να τραβηξει τις κουρτινες, σπρωχνει τα παραθυροφυλλα, κοιταζει εξω, ενα πληθος με σερπαντινες και σημαιακια τον χαιρετα, καποιοι χειροκροτουν, ζητωκραυγαζουν ''ζητω, ζητω, ζητουτ, ζηη τουτ, ττοοουυττ, ττοουυυττ ττοοουυυυτ...''. καλει
c. οσο η πολυκατοικια διασχιζει την ατμοσφαιρα τοσο τραβιεται το εξωτερικο καλωδιο του τηλεφωνου και ξηλωνεται. το τηλεφωνο βουβο. εκεινος μενει καγκελο. την πουτσισε. ποσο θα κανει τωρα η υπερπλανητικη κληση απο κει που θα προσεδαφιστει; μηπως να ζητησει δανεικα απο τους γειτονες των αλλων οροφων που ετσι κι αλλιως τους πηρε μαζι του;

“…κι άλλος σκυφτά ζει ,
πλάι σε άλλους σκυφτούς...”
δεληβοριας φ.

Δεν Υπάρχει Δρόμος Για Παρακάτω σκέφτηκε ,κάτι σημαίνει αυτή η αναμονή , δεν ξέρει καν πώς να αντιδράσει ,σε αντίστοιχες περιπτώσεις έκανε του κεφαλιού του , κι όμως κάτι μέσα του του λέει πως πρέπει να επιμείνει ,και όχι μόνο τώρα …
ΝΑΙ ΝΑΙ σίγουρα πρέπει γενικότερα να επιμένει .
-Αν έκανε πίσω ;
-όχι πάλι πίσω
οι σκέψεις παίζουν ping pong στο κεφάλι του
δεν υπΆρχει άλλος δρόμος πρέπει να συνεχίσει . πέντε χρόνια πάει αυτή η ιστορία και επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσει να μετράει τις δυνάμεις του ,
μα ναι οφείλει να το κάνει και πρώτα από όλα στον εαυτό του , εξάλλου ήταν πάντα πολύ ανεκτικός με το σαρκίων του , έστω και για δοκιμή … ίσως …
για κάθε του σκέψη έχει βρει τα ΠΙΟ ΠΕΙΣΤΙΚΑ επιχειρήματα , αν αποφασίσει να πάρει θα χει δίκιο αν όχι ακόμα μεγαλύτερο , μιλάμε για την πλήρη αποτυχία της ευφυΐας του …
κάπου βρίσκει το δίκιο του και για τους ίδιους λόγους το χάνει .
είναι και αυτή η συνεχόμενη αποτυχία του , 2 σκηνές τώρα δε κατάφερε να μιλήσει ..
πάλι βρέθηκε στο ίδιο σημείο , πάλι προσπάθησε , τα κατάφερε μα ως εκεί ,καμιά επιτυχία …
δε μπορεί να ναι πολύ διαφορετικά τώρα , ή όχι …
ένα πλυντήριο στο κεφάλι του όλα μαζί άπλυτα και καθαρά ,παλιά και καινούργια , ένα μάτσο κουλουβάχατα από άξιες που μπερδεύονται τόσο …μα…
ένα και ένα κάνει δυο σκέφτεται
χασκογελάει …
ακίνητος
μια στιγμή ,
ακίνητος
δυο ,
ακιν…
και μια ακόμα ...
ακολουθεί σιωπή …
ΝΤΡi i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i iΝ
Λες να ναι το τηλεφώνημα που ήθελε να κάνει ;
Αυτό θα ταν μαγεία , «κρίμα που δεν είμαι ο harry potter» σκέφτεται.
ΝΤΡi i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i iΝ
Δεύτερη φορά και μοιάζει να ναι πιο έντονη από την πρώτη
ΝΤΡi i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i i iΝ
Κάνει να το σηκώσει , δειλιάζει
ΝΤΡi i i i i i i i i . .
Το σηκώνει , αναιδής φωνή δεσποινίδος θριαμβολογεί για προέγκριση δανείου του, δε της μιλάει , θέλει να βρίσει ρε μαλακά μου , αλλά όχι συνεχίζει και ακούει
μιλάει μιλάει , μπλουμπλουμπλουμπλου … σαν να τον υπνωτίζει
ξυπνάει μα χωρίς κουβέντα της κλείνει το ακουστικό ……
Αναμασάει τα ίδια ,ξαναμετράει τις αποτυχίες του , σαν να φτάνε πάντα στη βρύση , αλλά το νερό να στέρευε , είχε όλα τα χαρακτηριστικά που χρειαζόταν αλλά του έλλειπε η επίμονη . αλλά αλλά αλλά …
την ίδια στιγμή άλλες τόσες σκέψεις για το ακριβώς αντίθετο , αντιπαθητικές φιγούρες ανθρώπων που επέμεναν χωρίς καμία άξια και δικαιώνονταν , μήπως η επίμονη είναι από μόνη της μια μεγάλη άξια ;
μπα όχι για αυτόν , πάει πολύ η ξεφτίλα τους ,
ότι του ζάλιζε περισσότερο τα αρχίδια ήταν αυτό ακριβώς
κουνάει το κεφάλι του συμφωνώντας με την τελευταία του άρνηση .
το παίρνει απόφαση θα πάρει , δε διστάζει πια , όχι πλέον , ΟΧΙ ΠΑΛΙ .
σηκώνει το ακουστικό ..
αργά σχεδόν βαρετά σχηματίζει τον αριθμό
ντριιν , ντριιν , ντριιν
Τα ίδια πάλι ;
ντριιν
-ΝΑΙ !!! , παρακαλώ , ποιος είναι;
-τουτ-τουτ , τουτ-τουτ (το κλείνει στα μούρα του)
αν ήξερε ίσως να απαντούσε

ντριιν ντριιν
το πιάνεις ?

χα χα !!!

“…κι άλλος σκυφτά ζει

πλάι σε άλλους σκυφτούς...”

δεληβοριας φ.

Σε ενοχλεί αυτή η αίσθηση της ατέλειας , έπρεπε να χες τελειώσει με αυτό το γαμημένο τηλεφώνημα , το αρχικό ξελάφρωμα δίνει τη θέση του τώρα σε μια μεγαλύτερη δυσκολία . κοιτάς την ώρα , ο χρόνος … ο χρόνος δεν ήταν πάντα με το μέρος σου . Δίνεις μια μικρή παράταση , κάποια δεκάλεπτα ίσως , ε ναι ! πάλι ξαλάφρωμα , πάλι τύψεις .

“...black it’s all black ,

it’s the color of my heart

it’s the color of my eyes ,

but ....”

ένα τραγούδι κερδίζει για λίγο την προσοχή σου , σιγοτραγουδάς , παρατηρείς τους στίχους , σε τελική ανάλυση αυτό θες να κάνεις , να ακούς μουσική, και τώρα πως έχεις μπλέξει ; ... μπροστά από ένα ασήκωτο ακουστικό . όλα αυτά δίνουν μια μυθική διάσταση στη σκηνή , φαντάζεσαι εσένα μια σπιθαμή και το ακουστικό στο φυσικό του μέγεθος . αυτοσυγκεντρώνεσαι , πουδράρεις τα χέρια σου και σε κίνηση αρασέ κάνεις μια προσπάθεια να σηκώσεις το ακουστικό “ κάτσε κάτω από το μικρόφωνο” ακούγεται η φωνή του Ιακώβου , μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου περνάνε σαν σε flash διάφορα . σκέφτεσαι την γαλανόλευκη , βάζεις τα δυνατά σου , “τόση προπόνηση να πάει χαμένη ?” στο τέλος μιλάει η ψυχή του ελληναρά μέσα σου , τόσο καιρό την καταπίεζες κι αυτή εκεί , αμετανόητη και ξανά προς την δόξα τραβά…

το ακουστικό όντως σηκώνεται ο κόσμος με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί τη σκηνή , “θα τα καταφέρει” άλλοι σε ερωτημα και άλλοι εμφατικά επαναλαμβάνουν την πρόταση γοερά , τα καταφέρνεις , μένεις όρθιος το ακουστικό ψηλά …

δε το σηκώνει ,

ντριιιν!

ακόμα λίγο ,

ντριιιν!

μάταια …

στην επόμενη προσπάθεια πρέπει να παίξεις για παραπάνω κιλά ...

χα χα

με πιάνεις ?

“…κι άλλος σκυφτά ζει ,
πλάι σε άλλους σκυφτούς...”
δεληβοριας φ.

Βάζεις όλη τη δύναμη σου και πάλι μοιάζει λίγη . εξαντλείς την αντοχή σου και πάλι δεν φτάνει . είναι φορές που το θες τόσο και πάλι δεν μπορείς . αν προσπαθούσες να βάλεις σε μια σειρά το θέλω σου , θα κάνες το γύρω του κόσμου ,βάζεις σε μια σειρά τα μπορώ σου και κάθεσαι μες στους τέσσερις τοίχους σου .
Τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι τους άλλους , τους ακόμα πιο καβουκωμένους και παίρνεις μια ανάσα θάρρους να συνεχίζεις να κλείνεσαι . πάντα σε τέτοιες στιγμές αυτό κάνεις , ικανοποιείσαι από την σχετική υπεροχή σου . στην άκρη του δωματίου υπάρχει «ο καθρέφτης» , αποφασίζεις να κοιταχτείς , μη ξεχνιόμαστε κιόλας , δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό . άλλες φορές χειρότερος τις περισσότερες καλύτερος , η προσωπική εικόνα του εαυτού σου σπάνια ταυτίζεται με το είδωλο του .

Σήμερα πρέπει να κάνεις αυτό το γαμημένο τηλεφώνημα που τόσο καιρό αποφεύγεις , βάζεις τα δυνατά σου μα μοιάζουν να ναι πάλι λίγα , όμως προχωράς , πίσω από τα γόνατα ένα ελαφρύ τρέμουλο προδίδει την αδυναμία σου , δε θες να τα ζεις «εσύ» αυτά , κάνεις να κάνεις πίσω , αλλά όχι πάλι , δεν ξέρεις τι να αποφύγεις την αδυναμία ή το δείλιασμα , δεν είναι και τίποτα σκέφτεσαι , μια δυο αποφασιστικές κινήσεις ίσα ίσα για να ξαφνιάσεις τον εαυτό σου , εντάξει νομίζω θα τα καταφέρεις , σε τέτοιες στιγμές χωράει πάντα ένα νομίζω . ο αριθμός είναι έτοιμος προς κλίση , τον επιβεβαιώνεις , το κοιτάς για λίγο , καλεί , περιμένεις , ντριν ντριν , ο αποδέκτης της κλίσης σου απουσιάζει , τόσες σκέψεις μα τίποτα …
για το τίποτα ?
ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ !!!
χα χα
-με πιάνεις ?
-με τίποτα …

συναντούσα συχνά πυκνά ένα γεροντάκι στην πόλη της Κω . το βλέμμα του καθαρό δεν ξέρω αν το λεγες , μα και χαμένο δεν ήτανε , ίσως λίγο απροσδιόριστο . μοίραζε χαιρετούρες σε όλους , έσκυβε το κεφάλι , και έφευγε , και φεύγει και χάνεται ,..

και ακόμα θυμάμαι , πιο σπάνια πλέον , κάποιον άλλον στην Κρήτη που μας μίλαγε με πάθος για το τέλος του κόσμου , με ιδιαίτερη εμμονή στην περιγραφή λεπτομερειών από την εικόνα του τέλους , κι όμως εκείνος ο τύπος μέσα στην συνολική απελπισία της εικόνας του έμοιαζε να λάμπει όταν έφτανε στην στιγμή του ολέθρου ...

αξιωμα1: “ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ”

βαρέθηκα από παιδάκι ακόμα να προσπαθώ να εμπεδώσω την ουσία αυτής της μεγάλης αλήθειας , την αρχή όλων των σπουδαίων ιδεών της εποχής μας , δημοκρατία , ελευθέρια παπαροξερωγωτιαλλο...


κι όσο γύρω μου έβλεπα ολόιδιους συμμαθητές , ολόιδιους συμφοιτητές , ολόιδιες γκόμενες , πανάθλια ολόιδιους συνάνθρωπους στο μυαλό μου απομνημόνευα τις μορφές τέτοιων ανθρώπων λίγο λοξών , ακανόνιστων . ίσως από αντιδραστικότητα στην γενική απαξία των ολόιδιων σε "περίεργες συμπεριφορές" αφιέρωνα λίγο χρόνο γι αυτούς , εντοπίζοντας τις ιδιαιτερότητες και τις έμμονες τους, θέματα που για τους ίδιους μοιάζουν να κρύβουν την ουσία μιας ζωής .

αξιωμα2 :"είναι αλήθεια πόσο όσο πιο ακραία είναι τα ενδεχόμενα παρατήρησης σου , διευρύνεις το φάσμα των εντυπώσεων σου"

χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη κλίση , το αντίθετο μάλλον οι ανθρώπινοι χαρακτήρες άρχισαν να μου μοιάζουν με μαθηματικούς τύπος , αν όπου χ βάλουμε τα τυχαία ενδεχόμενα της ζωής μας , ύστερα η εξίσωση ( ο χαρακτήρας μας ) θα ρθει με τη σειρά του να δώσει τις αναμενόμενες συμπεριφορές μας .

καθένας μας ολόιδιος ή όχι κουβαλάει την εξίσωση του . το ολόιδιο ιδιαίτερο του φίλτρο για να αντιλαμβάνεται το σταυρό του και να επενεργεί στο ολόιδιο περιβάλλον του . είναι σαφές πως ακριβώς ίδια γεγονότα δημιουργούν διαφορετικό αντίκτυπο και παραστάσεις διαφορετικών ολόιδιων ανθρώπων .

κανόνας :

"ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ , ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ , ΤΡΙΤΟΥ , ΄Ν ΒΑΘΜΟΥ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΑΣ . ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙΔΙΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ , ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΩΝ ΠΙΘΑΝΩΝ ΛΥΣΕΩΝ , ΑΛΛΟΤΕ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΕΚΤΟΣ ΠΕΔΙΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ ."

το διαβάζεις , το αποστηθίζεις , το κοινοποιείς
f(x) f(x)
χα χα
με πιάνεις ?

Εγγραφή στην ομάδα compressivehumans 
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: 


Επισκεφτείτε την παρούσα ομάδα