σκηνη 1

“…κι άλλος σκυφτά ζει ,
πλάι σε άλλους σκυφτούς...”
δεληβοριας φ.

Βάζεις όλη τη δύναμη σου και πάλι μοιάζει λίγη . εξαντλείς την αντοχή σου και πάλι δεν φτάνει . είναι φορές που το θες τόσο και πάλι δεν μπορείς . αν προσπαθούσες να βάλεις σε μια σειρά το θέλω σου , θα κάνες το γύρω του κόσμου ,βάζεις σε μια σειρά τα μπορώ σου και κάθεσαι μες στους τέσσερις τοίχους σου .
Τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι τους άλλους , τους ακόμα πιο καβουκωμένους και παίρνεις μια ανάσα θάρρους να συνεχίζεις να κλείνεσαι . πάντα σε τέτοιες στιγμές αυτό κάνεις , ικανοποιείσαι από την σχετική υπεροχή σου . στην άκρη του δωματίου υπάρχει «ο καθρέφτης» , αποφασίζεις να κοιταχτείς , μη ξεχνιόμαστε κιόλας , δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό . άλλες φορές χειρότερος τις περισσότερες καλύτερος , η προσωπική εικόνα του εαυτού σου σπάνια ταυτίζεται με το είδωλο του .

Σήμερα πρέπει να κάνεις αυτό το γαμημένο τηλεφώνημα που τόσο καιρό αποφεύγεις , βάζεις τα δυνατά σου μα μοιάζουν να ναι πάλι λίγα , όμως προχωράς , πίσω από τα γόνατα ένα ελαφρύ τρέμουλο προδίδει την αδυναμία σου , δε θες να τα ζεις «εσύ» αυτά , κάνεις να κάνεις πίσω , αλλά όχι πάλι , δεν ξέρεις τι να αποφύγεις την αδυναμία ή το δείλιασμα , δεν είναι και τίποτα σκέφτεσαι , μια δυο αποφασιστικές κινήσεις ίσα ίσα για να ξαφνιάσεις τον εαυτό σου , εντάξει νομίζω θα τα καταφέρεις , σε τέτοιες στιγμές χωράει πάντα ένα νομίζω . ο αριθμός είναι έτοιμος προς κλίση , τον επιβεβαιώνεις , το κοιτάς για λίγο , καλεί , περιμένεις , ντριν ντριν , ο αποδέκτης της κλίσης σου απουσιάζει , τόσες σκέψεις μα τίποτα …
για το τίποτα ?
ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ !!!
χα χα
-με πιάνεις ?
-με τίποτα …