κοιταω τον τοιχο μπροστα μου , 20 κουτια με τα τιμαλφη των συναδελφων μου , ισαριθμα κρεβατια και δυστυχως λιγοτερα τετραγωνικα για να φιλοξενησουν τις αφεντιες μας .
τον τελευταιο καιρο ο ιδιωτικος μου(ας) χωρος περιοριστικε εξαντλητικα ωστε να χωρεσει περιπου σε δυο καλοσυμπιεσμενα σακβουαγιαζ και σε ενα locker που η στρατιωτικη διαλεκτος ονομαζει φοριαμο .
παρολη λοιπον την αναγκαστικη εξισωση της στολης και της ζωης μας μεσα στο στρατοπεδο καθε φορα που ανοιγει το πορτακι του φοριαμου μου ενα παραθυρο απο την υστερη ζωη μου ξεπροβαλει βιβλια ,σημειωματαρια ,πολυχρωμα ρουχα μαζι και οι μυρωδιες να θυμιζουν κατι απο πριν . και η ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ μου , α ναι αυτην κοντευα σχεδον να την ξεχασω , η ρουτινα και το προγραμμα κοντεψε να με κανει υπευθυνο , αλλα οχι το μπαχαλο μου κραταει καλα να θυμιζει καθε φορα που θελω κατι πως τα πραγματα στη ζωη μου δεν ποτε ευκολα . (σιγα το ζορι βεβαια να ψαχνεις καθε μερα τα ιδια πραγματα ) .
βαρεθηκα να γκρινιαζω ομως . και η ζωη μου εκτος σε κουτια ηταν κλεισμενη ισως πιο εξυπνα , πιο πονηρα σε σχημα , και πιο κρυφα .
ωχ και δυστηχως
με πιανεις .
Αναρτήσεις
1 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...