...εχεις να αντιμετωπίσεις μια μεγάλη μηχανή ακούστηκε...
είχα μπροστά μου μεγάλο κομμάτι γης , τετράγωνο , γκρίζο , τσιμενταρισμένο , στήριζα πάντα αυτό που αποκαλείται λογική , ήθελα πάντα να βρίσκω την ουσία ή έστω να εντοπίζω μια αιτία .
παρατηρώντας λίγο πιο πέρα ένα κομμάτι δάσους , συνειδητοποιούσα πως αν η φύση υπήρχε για κάποιο λόγο αυτός θα πρέπει να ταν η αρμονία . η αδιάκοπη κίνηση των κάθε λογής μικροοργανισμών , των πουλιών και ό,τι άλλο μπορείς να συναντήσεις μοιάζει όχι μόνο να μην διαταράσσουν την αρμονία , αντιθέτως να της χαρίζουν υπόσταση . στη φύση μοιάζει να χρειάζεται μόνο ο στόχος , η επιβίωση , η μέρα ξεκινά και θα βρεθεί ο τρόπος να τα καταφέρεις ή όχι , κι άρχισα να νοιώθω άνετα με την ιδέα αυτή , έτσι τουλάχιστον όπως το εξηγούσα ...
το μόνο που συνέχιζε να με προβληματίζει ήταν αυτό το καλοσχεδιασμένο τετράγωνο γκρι κομμάτι γης μπροστά μου .
όλη αυτή η συντονισμένη τάξη η ύπαρξη οδών με ονόματα όπως "φιλοπατρίας" , "ηρωισμού" και κάθε άλλης φανφάρας δημιουργούσε μεν ένα λογικό σχήμα , αδύνατο όμως να το κατανοήσω από την άλλη .
έκλεισα για λίγο τα μάτια μου , αναλογιζόμενος τον παππού μου , τον παππού σου τον κοινό παππού μας , εκείνο τον τετράποδο τριχωτό προγονό μας που έζησε πάνω σε δέντρα επικράτησε μέσα σε δάση και ίσως έτρωγε μπανάνες όπως υποτιμητικά εικονοποιούμε την πιο σύγχρονη εκδοχή του .
είχα μπροστά μου μεγάλο κομμάτι γης , τετράγωνο , γκρίζο , τσιμενταρισμένο , στήριζα πάντα αυτό που αποκαλείται λογική , ήθελα πάντα να βρίσκω την ουσία ή έστω να εντοπίζω μια αιτία .
παρατηρώντας λίγο πιο πέρα ένα κομμάτι δάσους , συνειδητοποιούσα πως αν η φύση υπήρχε για κάποιο λόγο αυτός θα πρέπει να ταν η αρμονία . η αδιάκοπη κίνηση των κάθε λογής μικροοργανισμών , των πουλιών και ό,τι άλλο μπορείς να συναντήσεις μοιάζει όχι μόνο να μην διαταράσσουν την αρμονία , αντιθέτως να της χαρίζουν υπόσταση . στη φύση μοιάζει να χρειάζεται μόνο ο στόχος , η επιβίωση , η μέρα ξεκινά και θα βρεθεί ο τρόπος να τα καταφέρεις ή όχι , κι άρχισα να νοιώθω άνετα με την ιδέα αυτή , έτσι τουλάχιστον όπως το εξηγούσα ...
το μόνο που συνέχιζε να με προβληματίζει ήταν αυτό το καλοσχεδιασμένο τετράγωνο γκρι κομμάτι γης μπροστά μου .
όλη αυτή η συντονισμένη τάξη η ύπαρξη οδών με ονόματα όπως "φιλοπατρίας" , "ηρωισμού" και κάθε άλλης φανφάρας δημιουργούσε μεν ένα λογικό σχήμα , αδύνατο όμως να το κατανοήσω από την άλλη .
έκλεισα για λίγο τα μάτια μου , αναλογιζόμενος τον παππού μου , τον παππού σου τον κοινό παππού μας , εκείνο τον τετράποδο τριχωτό προγονό μας που έζησε πάνω σε δέντρα επικράτησε μέσα σε δάση και ίσως έτρωγε μπανάνες όπως υποτιμητικά εικονοποιούμε την πιο σύγχρονη εκδοχή του .
ονειρεύτηκα να σκίζω τη στολή μου να βγάζω τρίχες , και ξάφνου άκουσα τις φωνές των μυρμηγκιών , αντιλήφθηκα το σχέδιο πτήσης μιας ζουζουνας μέλισσας , έσκυψα και περπάτησα στα 4 , πήδηξα στο πρώτο πεύκο που βρήκα μπροστά μου , δεν πρέπει να πολυκαταλαβαινα , θυμάμαι μόνο ότι αισθανόμουν όχι κάτι συγκεκριμένο , αλλα μια αδιευκρίνιστη πληρότητα .
την βόλτα μου στο δέντρα διέκοψε με βιαιότητα μια σαρδέλα (γαμημένο ζωικό βασίλειο σκέφτηκα) και ξάφνου απόρησα με τα καμώματα μου , έτρεξα γρήγορα στην οδό "φιλοπατρίας" .
ότι πριν από λίγο δεν έβρισκε απάντηση , απλούστατα σταμάτησε να αποτελεί απορία , εξάλλου το λεγε και το όνομα οδός "φιλοπατρίας"
αρχίζω λοιπόν να γκαρίζω σκουντώντας την αποκαμωμένη αλλαγή μου , ότι είχε αργήσει (στρατιωτική αργκό)
καθένας επιθυμεί να βγαίνει νικητής ή να αποκομίζει κάτι από αυτό που ζει , έχει ενδιαφέρον πάντως και να χάνεις
χαχα με πιάνεις ??
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...