….κάθισε στην άκρη σαν να μην συνέβαινε τίποτα . πάντα έτσι αντιδρούσε . στα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν η παρουσία της δεν ήταν αισθητή ούτε καν στην ίδια … ίσως τότε … αλλά .
τη μέρα το σπίτι ήταν πάντα πιο σκοτεινό , ελάχιστο το φως που έβρισκε δρόμο από χαραμάδες , υπήρχε και αυτή η ψύχρα εκεί μέσα που δε σε έκανε να νοιώθεις.
η τηλεόραση διαφήμιζε ευτυχίες , επαναστάσεις , χαρές και δράματα , κάποτε παρακολουθούσε τώρα απλά έβλεπε , ταυτιζόταν το ίδιο εύκολα με τη χαρά και το δράμα αθλητών , δημοσιογράφων , πολιτικών , ηθοποιών … α ναι και ηθοποιών εκεί όχι απλά ταυτιζόταν το ζούσε …
καμία φορά , σπανίως καλύτερα , τα καταλάβαινε όλα , ένοιωθε τύψεις . ήταν εκείνες οι ώρες που έβραζε , ίδρωνε φούσκωνε και το διαμέρισμα της έμοιαζε μικρό . αναπολούσε τα παιδικά της όνειρα , χαμένες ευκαιρίες και λάθος επιλογές , ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ , φώναζε , σπανίως οι σκέψεις της γίνονταν λαλιά , χαμογελούσε και με αυτοπεποίθηση σχεδίαζε το καινούργιο της μέλλον .
είχε καιρό να της συμβεί και αποκαμωμένη ξέμεινε στον καναπέ
Ν Τ Ρ Ρ Ι Ι Ι Ν ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός (αστειεύομαι )
ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός (ούτε καν )
ο νεαρός τραπεζίτης μόλις ξύπνησε , ο πονοκέφαλος βαρούσε κόκκινα και η σιλουέτα του στεκόταν εμπόδιο στο πρωινό του χαμόγελο , έψαξε λίγο να βρει τη χαμένη του ζωή …. ξεχασμένη στον καναπέ ούτε που το θυμότανε , σαν να μη το χε ζήσει .
τη βρήκε , δίστασε να τη ζήσει μα δεν αντιστάθηκε , σήμερα κηρύσσουμε πτώχευση σκέφτηκε ( lehman brothers αντίο )
- τι άλλο να χάσω ?
- χάχα σε πιάνω
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...