“…κι άλλος σκυφτά ζει
πλάι σε άλλους σκυφτούς...”
δεληβοριας φ.
Σε ενοχλεί αυτή η αίσθηση της ατέλειας , έπρεπε να χες τελειώσει με αυτό το γαμημένο τηλεφώνημα , το αρχικό ξελάφρωμα δίνει τη θέση του τώρα σε μια μεγαλύτερη δυσκολία . κοιτάς την ώρα , ο χρόνος … ο χρόνος δεν ήταν πάντα με το μέρος σου . Δίνεις μια μικρή παράταση , κάποια δεκάλεπτα ίσως , ε ναι ! πάλι ξαλάφρωμα , πάλι τύψεις .
ένα τραγούδι κερδίζει για λίγο την προσοχή σου , σιγοτραγουδάς , παρατηρείς τους στίχους , σε τελική ανάλυση αυτό θες να κάνεις , να ακούς μουσική, και τώρα πως έχεις μπλέξει ; ... μπροστά από ένα ασήκωτο ακουστικό . όλα αυτά δίνουν μια μυθική διάσταση στη σκηνή , φαντάζεσαι εσένα μια σπιθαμή και το ακουστικό στο φυσικό του μέγεθος . αυτοσυγκεντρώνεσαι , πουδράρεις τα χέρια σου και σε κίνηση αρασέ κάνεις μια προσπάθεια να σηκώσεις το ακουστικό “ κάτσε κάτω από το μικρόφωνο” ακούγεται η φωνή του Ιακώβου , μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου περνάνε σαν σε flash διάφορα . σκέφτεσαι την γαλανόλευκη , βάζεις τα δυνατά σου , “τόση προπόνηση να πάει χαμένη ?” στο τέλος μιλάει η ψυχή του ελληναρά μέσα σου , τόσο καιρό την καταπίεζες κι αυτή εκεί , αμετανόητη και ξανά προς την δόξα τραβά…
το ακουστικό όντως σηκώνεται ο κόσμος με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί τη σκηνή , “θα τα καταφέρει” άλλοι σε ερωτημα και άλλοι εμφατικά επαναλαμβάνουν την πρόταση γοερά , τα καταφέρνεις , μένεις όρθιος το ακουστικό ψηλά … δε το σηκώνει ,
ντριιιν!
ακόμα λίγο ,
ντριιιν!
μάταια …
στην επόμενη προσπάθεια πρέπει να παίξεις για παραπάνω κιλά ...
χα χα
με πιάνεις ?
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...