χρωστούσε το μέλλον της σε δόσεις , πολυάσχολη , πολύ αγχωμένη , πολύ πολλή μα πάντα λίγη , μέσα σε όλα και πουθενά , μέσα σε όλα και έξω μπαρούτι , η κρίση των ημερών έβαζε τους παντες σε σκέψεις , τι να ‘ξερε αυτή από αυτά ; μη γελιέσαι αυτή κι αν ήξερε . είχε ακόμα όνειρα την ευτυχία του παιδιού της όπως την φαντάστηκε κι εκείνης η μανά ,
στην αγκαλιά της κρατούσε την ελπίδα μα στο μυαλό του μια χειροβομβίδα , ο γιος της σήμερα ετοιμάζεται για την πορεία , βασανίστηκε , βασανίζεται ακόμα ,ήθελε να τον πνίξει στην αγκαλιά της «να κάτσει εκεί να μην πάει πουθενά» φώναξε αλλά η φωνή της δε βγήκε κι ας φώναξε , τα χε ζήσει και η ίδια πρώτη και καλύτερη , ήξερε πως θα διαψεύδονταν οι ελπίδες του ότι μια μέρα θα τα συμψήφιζε κιόλας , όπως και η ίδια όπως κι η μανά της , έπρεπε να μάθει ,έπρεπε να ξερει , του χάιδεψε την πλάτη , απασφάλισε την περόνη και τον άφησε …
ήταν η μόνη της ελπίδα …
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...