Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα γεγονότα που ακολούθησαν, θέλω να εκφράσω την από καιρό σχηματισμένη άποψη μου για τα πολιτικά πράγματα της χώρας όπως αυτά διαμορφώνονται από του πολίτες και τους πολιτικούς της, με την σειρά προτεραιότητας να έχει την σημασία της. Οι πράξεις διαφθοράς των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας (χρηματιστήριο, Ζίμενς, ομόλογα, Βατοπέδιο), όπως και γεγονότα που απέδειξαν την έλλειψη βούλησης για πρόληψη (πυρκαγιές, μαζικά δυστυχήματα στους δρόμους) μας έκαναν κάθε φορά κατήγορους των εκπροσώπων της. Και όμως είναι οι ίδιοι που εκλέγονται κάθε φορά. Οι ίδιοι που διορίζουν στις δημόσιες υπηρεσίες του ήδη υπεράριθμου προσωπικού και της χαλαρότητας, που εξυπηρετούν για μια ευχάριστη στρατιωτική θητεία, που μεσολαβούν για τη διαγραφή μιας κλίσης της αστυνομίας, που δεν ενδιαφέρονται να ασκήσουν τα δημόσια καθήκοντά τους. Αντικείμενο των ανωτέρων, πάλι κάποιοι ίδιοι με πριν. Εμείς. Ημών η αντίληψη και η ενασχόληση με τα κοινά περιορίζεται στα προαναφερθέντα. Για αυτό, όταν έρχεται η ανώτατη στιγμή της δημοκρατίας επιλέγουμε τους εκπροσώπους μας δίνοντας μια ψήφο και παίρνοντας ως αντάλλαγμα αίσθηση πρόσβασης στην ευκολία. Προεξοφλούμε έτσι, κάθε τέσσερα χρόνια, το κοινό μας συμφέρον με το βόλεμα. Από φθηνή λοιπόν ανταλλαγή η καθημερινότητά μας τελικά. Οι πράξεις συνεπάγονται ευθύνες και οι κορυφαίες πράξεις κορυφαίες ευθύνες. Ας ξεκινήσουμε από την διαπίστωση αυτή.
Πριν από 2 χρόνια
Αναρτήσεις
1 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...