fuckyourlifestyle_stylefucksyourlife

περπάταγε ?
-όχι και σπάνια
και μάλλον συχνότερα
από το μέσο άντρα της ηλικίας του
-απολάμβανε ?
-δυστυχώς εδώ δε ξέφευγε του μέσου όρου του ...
και όλο αυτό το καιρό το παράκανε μην μπορώντας
να δώσει απαντήσεις
μα να ...
πλημμύρισε το μυαλό του σε σκέψεις δικαίωσης , για όλα έφταιγαν οι άλλοι ,
οι άλλοι έφταιγαν για όλα , έφταιγαν για όλα οι άλλοι και άλλες εφτακόσιες πενήντα δυο εκδοχές του ίδιου νοήματος .

ένα πελώριο χαμόγελο γέμισε το πρόσωπο του , έτοιμος να το μοιραστεί με όλους τους φταίχτες του , είχε την ελπίδα ότι θα κατάφερνε να το μοιραστούν . είχε κι αυτή την ανάπηρη κοινωνικότητα του ... ποτέ δεν κατάφερνε να συμπεριφέρεται όπως θα ήθελε ή μάλλον όπως πραγματικά ήταν , πάντα λίγο πιο υπερβολικός , ή πιο άνετος ή πιο ... ή πιο ... ή πιο ... πότε ακριβώς .
τώρα όμως το είχε σταθμίσει το χαμόγελο του . εξέφραζε ακριβώς αυτό που ένοιωθε , πέρασε έξω από μια βιτρίνα και το τσέκαρε , και ήταν ακριβώς αυτό που ένοιωθε , ''thank god'' , σκέφτηκε ''ίσως αυτή να ναι η πραγματική μου μέρα ...''
σταμάτησε να περπατάει πήρε δυο βαθιές ανάσες , ξανατσέκαρε το πελώριο χαμόγελο του , ήταν ακόμα εκεί , πιο σωστό από ποτέ , έκανε ένα πρώτο βήμα , πιο σταθερό και συνέχισε ατάραχος τη βόλτα του


δεν έμοιαζε σαν τις άλλες μέρες , όλα του φαίνονταν ποιο χαρούμενα , πιο ζωντανά , πιο όμορφα , μια όμορφη Μαρία με το σκυλάκι της από την αντίθετη κατεύθυνση
- κα.. δε δίστασε ΚΑΛΗΜΕΡΑ
δεν είχε ξαναμιλήσει σε άγνωστο
-καλημέρα σας , μη με κοιτάτε ΟΜΩΣ εγώ φταίω για όλα ...
του απαντάει με χαμόγελο εκείνη

εκείνη... εκείνη... εκείνη...
αυτή η θείτσα του τη δίνει