Δεν είχε τελειώσει ακόμη το μασούλημα της καινούργιας του 52αρας lcd motherfucker τηλεόρασης, το μέγεθος της οθόνης καταδείκνυε το ύψος της απελπισίας του σκέφτηκε, όταν άρχισε να φτύνει τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ της.
Τα νίκελ κουμπιά λαμπύριζαν στο σκοτεινό και μίζερο δωμάτιο του, εικόνα που τον έκανε να τρομάξει
Ένοιωθε άσχημα για τον ίδιο, από τότε που την πήρε ξέχασε ακόμη και να περπατάει, οι απογευματινοί περίπατοι του αντικαταστάθηκαν από κείνα τα γεύματα τα γεμάτα καλώδια τα γυαλιά και τα γελοία μηνύματα, όσο πιο γελοία τόσο μεγαλύτερη και η μανία με την οποία καταβρόχθιζε τις πανάκριβες ίντσες της
Δυο στιγμές μετά… και να `τος αντιμέτωπος με το δρόμο της ξεχασμένης του βόλτας, δε κοιτούσε μόνο περπάταγε, περπάταγε και σκεφτότανε τα προβλήματα, προβλήματα που κάποια από αυτά δεν τον αφορούσαν…
σκεφτότανε… και περπάταγε, και περπάταγε… σκεφτότανε;
το μυαλό του σαν δέκτης δελτίων ειδήσεων
πρετεντέρηδες να τον διατάσουνε να κάνει εμβόλια
πρετεντέρηδες να τον διατάσουνε να μη φωνάζει έχουμε κρίση
πρετεντέρηδες να τον τρομοκρατούνε μη διαδηλώνεις θα σπάσουν οι βιτρίνες, όποτε διαδηλώνουν η Αθήνα καίγεται , η Αθήνα καίγεται, η Αθήνα καίγεται…
…και το μυαλό του ΜΠΑΜ।
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...