ένα μπαγιάτικο πόστ

τώρα που άρχισαν να ακυρώνονται οι συμβάσεις ακόμα λιγότεροι από τους γνωστούς και τους φίλους μου έχουν δουλειά. ο κύκλος των ανέργων μεγαλώνει τόσο που 'ολόκληρη τη γή μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ'. η Σοφία κοιτώντας τη θετική πλευρά, είδε την εποχή ιδανική για να κάνουμε κανένα παρτάκι μιάς και κανείς δεν θα πρέπει να ξυπνήσει την επόμενη για να πάει στη δουλειά.

θυμάμαι τον Ηλία που μιάμιση περίπου ολυμπιάδα και κάμποσες κυβερνήσεις πρίν απαντούσε στον πατέρα του ότι θα ψήφιζε κάποιον αν θα ήξερε πως η νέα κυβέρνηση θα του έβρισκε δουλειά. πτυχιούχος προ πολλού σε έναν κορεσμένο κλάδο, ταλαιπωρημένος πολυτεχνίτης. χρόνια άνεργος ή απο δώ κι από κει, κατέληγε κυνικός παρόλη την αγαθοσύνη του χαρακτήρα του. τόσο καιρό μετά οι Ηλίες πολλαπλασιάστηκαν. τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να τον χαρακτηρίσω 'μπροστά απο την εποχή του' ή 'έναν ακόμη κρίκο μιάς πολύ μακριάς αλυσίδας'.

στη σκέψη μου και το Μεγάλο Γιάμ-Γιάμ που γύρισε από την αυτοεξορία και, ίδιος με αρχαίο πνεύμα αθάνατο, κοσμογυρισμένο, καλοντυμένο και πάντα οξυδερκές, μου έδωσε τροφή, λέγοντας πως άν τόσες αναταραχές, τόσες απεργείες και τόσα συλλαλητήρια γίνονταν εκεί που ήταν, όλοι θα είχαν την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά με τη χώρα. ο μέσος έλληνας όμως δεν μασάει. είναι συνηθισμένος σε τέτοια. οι έκρυθμες καταστάσεις του φαίνονται πάντα φυσιολογικές. στην ελλάδα, σου λέει, συμβαίνουν αυτά. σαν να συμβαίνουν χωρίς λόγο αντιμετωπίζονται. βρισκόμαστε σ' ενα μέρος που ο μόνος που πιστεύει πως έχουμε λόγο ύπαρξης είναι ο λιακόπουλος που μας θέλει να υψώνουμε το ανάστημά μας ενωμένοι σαν έθνος ενάντια στους εξωγήινους, κάπου στο 2.322 μΧ.

πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας πάντως σκέφτονται να αφήσουν αυτή τη μάταιη χώρα. την ίδια στιγνή στην μακρυνή και εξωτική ιταλία και μάλιστα στη σικελία (ένα μέρος που κατά διαβολική ειρωνεία ονομάζτηκε και 'μεγάλη ελλάδα') οι [λαθρο]μετανάστες αντιδρώντας στην εκμετάλλευση τους από τη μαφία εξεγείρονται και ο υπουργός του μπερλουσκόνι δηλώνει πως δεν μπορεί πιά η ιταλία να τους ανέχεται- τους [λαθρο]μετανάστες, όχι τη μαφία. οπότε μην πάτε μακριά, συντονιστήτε στην ακριβοπληρωμένη νετ και μένουμε ελλάδα, στην χώρα του φωτός. του γ. αυτιά, του κ. μητσοτάκη. του παρθενώνα, του άδωνις.

φαντάζομαι πάλι τον μέσο έλληνα και τον φτιάχνω στο μυαλό μου έτσι που να μην βλέπει πέρα από τη μύτη του και να νοιώθει κάπως σαν να βγήκε χαμένος από το μπαρμπουτάδικο, ελληνιστί casino. καλά περάσαμε αλλά δεν μας έκατσε το ζάρι ρε γαμώτο. κωστάκη ρίξαμε, ντόρτια. γιωργάκη ρίξαμε, πάλι ντόρτια.

όμως οι κυβερνήσεις έτσι είναι. ρίχνεις με το φτιαγμένο ζάρι και σου υπόσχονται πως θα αλλάξουν το μέλλον ενώ το μόνο υπαρκτό είναι το μίζερο παρόν. και ο μέσος έλληνας αντί να τα πάρει στο κρανίο ή τουλάζιστο να ξεστραβωθεί και να κοιτάξει να γίνει λίγάκι ρεαλιστής, ξαναπάει και ξαναπαίζειστο μπαρμπουτάδικο... κιάν σου κάτσει;

και κάπως έτσι γίνεται στις μέρες μας η ουτοπία χειροπιαστή. και η επανάσταση, με την έννοια μιάς δραματικής αλλαγής, έγινε ανάγκη. μόνο που η ευκαιρία για αλλαγή δεν ήταν τελικά οι εκλογές αλλά μάλλον ο Δεκέμβρης του '08 και ας μου το συγχωρέσουν όσοι θα πιστέψουν πως στηρίζομαι στην μνήμη ενός παιδιού. αυτή η ευκαιρία πέρασε και χάθηκε. αυτοί που ήταν στο παιχνίδι συνέχιζαν να παίζουν το παιχνίδι τους ενώ οι εξεγερμένοι απλά έσπαγαν αμήχανοι. τελικά απο το μπαρμπουτάδικο βγαίνει κερδισμένος ο μαρκογιαννάκης που επανεκλέγεται βουλευτής και ο ποιός-θα-δείρει-το-Σουγκλάκο-χρυσοχοΐδης.

εγώ φταίω. σταυρώστε με και δώστε μου να πιώ και το κώνειο. κλείστε το μπλόγκ. εγώ φταίω που τεχνηέντως θέτω τον εαυτό μου εκτός του φάσματος που καλύπτει τον μέσο έλληνα, εγώ που θα ήθελα να ξεκινούσε 'κάτι' αλλά δεν ξέρω τί ακριβώς και δεν το ξεκινάω μόνος μου, εγώ που περιμένω να γίνουμε πολλοί, εγώ που δεν βροντοφωνάζω, που δεν βροντοφώναξα αλλά ψιθύρισα, εγώ που δεν το πήρα πάνω μου. άραγε ποιόν περιμένω; λιθοβολήστε με πρίν προλάβω να αυτοταπεινωθώ. φταίω.