«Μέχρι πριν λίγες μέρες, πίστευα πως δεν ήταν δυνατόν να αντιτάξω τίποτα απέναντι στην κατάσταση που ζω, εγώ και τα παιδιά μου, εδώ και έξι μήνες
Κατάσταση που παραπέμπει στην ατμόσφαιρα της δίκης του Κάφκα, με κύριους πρωταγωνιστές δημοσιογράφους, αλλά και άλλους μηχανισμούς που δεν ξέρω να τους κατονομάσω.
Παρακολουθώ βήμα - βήμα τον αγώνα δρόμου των δημοσιογράφων , ποιος θα «συλλάβει» τον «αρχηγό» , τον «συνεργό» που βέβαια για τον καθένα είναι άλλος άνθρωπος. Θα σταθώ στον δημοσιογράφο του «Βηματος» που βάλθηκε με πλήθος δημοσιευμάτων να «φωτογραφίζει» τα δυο μου παιδιά και κυρίως τον μεγαλύτερό μου γιο . Τίτλοι όπως « αυτός είναι ο αρχηγός»τη στιγμή που δεν υπάρχει όχι ένταλμα σύλληψης αλλά ούτε ένα στοιχείο εις βάρος του. πληροφορίες για το που γεννήθηκε, που διαμένει, όλα με βεβαιότητα. Ενημερώνει ότι υπάρχει ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψή του,
Μέσα από αυτά τα δημοσιεύματα καταλαβαίνω τι κρυβόταν πίσω από τη διάρρηξη του σπιτιούκατάλαβα πως δεν επρόκειτο για απλή διάρρηξη. μου, στις αρχές Σεπτέμβρη, που θεώρησα τότε απλή προσπάθεια κλοπής, βέβαια δεν εκλάπη τίποτα , υπήρχε βλέπετε κι έλλειψη πολύτιμων αντικειμένων και ειδοποίησα το αστυνομικό τμήμα , αλλά στάθηκα εκεί, νιώθοντας λύπη για τους επίδοξους ληστές που δεν είχα τίποτα να μου κλέψουν. Ομολογώ πως η διάρρηξη έγινε αριστοτεχνικά κι έτσι δεν είχα ούτε μεγάλη ζημιά στην μπαλκονόπορτα. Διαβάζοντας σχετικό άρθρο του συγκεκριμένου δημοσιογράφου,
Μέρα με τη μέρα παρακολουθούσα τα δημοσιεύματα, που έγιναν και αιτία τα παιδιά μου να εξαφανιστούν, γιατί θα βρισκόντουσαν στη δύσκολη θέση να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Όταν μάλιστα έγινε το περιστατικό στη Δάφνη ο «φωτογράφος» δεν δίστασε να δει τον γιο μου «συνεργό» του Λάμπρου Φούντα, «είδε» μάλιστα και τον άλλο μου γιο λίγο παρακάτω και τον είδε πίσω από κάθε ενέργεια προηγούμενη και θα πω εγώ και μελλοντική, καθώς η αλήθεια δεν ενδιαφέρει.
Ο ανελέητος τρόπος που « φωτογραφίζονται » άνθρωποι στήνει σκηνικό εγκλήματος, οπλίζει με φονικό όπλο όποιον βρεθεί απέναντι τους , αφού τα φανταστικά σενάρια μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων αποκτούν, αληθοφάνεια, και δεν έχει σημασία αν είναι κατασκευές της έμπνευσης του δημοσιογράφου, ή τα διοχετεύουν κάποιοι άλλοι , το χρονικό του προαναγγελθέντος εγκλήματος είναι το ίδιο.
Αυτός ο αδίστακτος μηχανισμός ενοχοποίησης έφτασε πριν λίγες βδομάδες, στην αποκορύφωση του και με έκανε να νοιώσω , πόση χυδαιότητα και αδιαντροπιά έχουν τέτοια δημοσιεύματα. Γιατί υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία και μαρτυρίες που ανατρέπουν σοβαρότατες «κατηγορίες» και «παρουσίες» κι αυτό βέβαια κατά τύχη, γιατί δεν κρατά κανείς αποδείξεις για τις μέρες της ζωής του. Όμως τα δημοσιεύματα έχουν πετύχει το σκοπό τους, όταν με κάνουν κι εμένα ακόμη να απολογούμαι για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά μου .
Τέλος, πριν κάποιες μέρες, μια περίεργη ιστορία, μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω ως που έχει προχωρήσει η προσπάθεια «αναζήτησης» ή κατασκευής ενόχων.
Στις 24-3-010 , ήρθαν έξω από το σπίτι μου δύο άνδρες κρατώντας πράσινα ντοσιέ και μία κόκκινη κορδέλα αποκλεισμού. Μου παρουσιάστηκαν ως αστυνομικοί του τμήματος δίωξης διαρρηκτών και μου επέδειξαν υπηρεσιακές ταυτότητες. Μου είπαν πως ψάχνουν στοιχεία για μια ομάδα διαρρηκτών που αποτελείται από αλλοδαπούς και λυμαίνονται την περιοχή.
Μου ανέφεραν πως λίγο πιο πάνω διέρρηξαν ένα σπίτι. Με ρώτησαν αν αντιλήφτηκα τίποτα και τους είπα όχι. Η επόμενη ερώτηση ήταν αν χρησιμοποιώ τους κάδους σκουπιδιών απέναντι από το σπίτι. Απάντησα πως ναι. Τότε μου ζήτησαν τα στοιχεία μου , εγώ τους τα έδωσα και ο ένας έβγαλε ένα είδος στυλού λέγοντάς μου να του δώσω δείγμα γενετικού υλικού (σάλιο). Ξαφνιάστηκα. Γιατί να το κάνω αυτό; -Βρέθηκαν λέει μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες κάποια αντικείμενα και θέλουν να αποκλείσουν ότι ανήκουν στους κατοίκους. Τι αντικείμενα; -Δεν μπορούμε να σας πούμε. Είναι δυνατόν να δώσω αυτό που μου ζητάτε χωρίς να ξέρω γιατί πρόκειται; -Να βρέθηκαν κάτι όπλα , προφανώς των διαρρηκτών, αλλά καλό είναι να αποκλείσουμε τη πιθανότητα να είναι κάποιων άλλων . Καλά έδωσαν δείγμα και οι γείτονες ; - Μερικοί ναι. Εμένα θα μου επιτρέψετε να είμαι με τους άλλους που δεν έδωσαν.
Ήταν ευγενικοί και δεν προχώρησαν πιο πέρα. Όμως, καθώς την προηγούμενη μέρα είχα δεί στην πίσω μεριά του σπιτιού μια περίεργη πράσινη πλεχτή κουκούλα που δεν υπήρχε πριν, τους το είπα και τους οδήγησα εκεί ανυποψίαστη, και την πήρανε. Μέχρι που έφυγαν είχα τη άποψη πως όλα ήταν έτσι όπως τα είχαν πει. Μετά από λίγο, όμως , τηλεφώνησα στους γείτονες, οι οποίοι τους είχαν δει ότι κοίταζαν το σπίτι μου, αλλά στους ίδιους ποτέ δεν μίλησαν. Μπήκα τότε σε υποψίες και τηλεφώνησα στην τοπική αστυνομία, και βεβαιώθηκα πως οι δύο άντρες που κινούνταν με μηχανές η μία εκ των οποίων χωρίς πινακίδα , μαρτυρία των γειτόνων- είδα, δεν είχαν καμία σχέση με το κυνήγι των ανύπαρκτων διαρρηκτών και οι προθέσεις τους ήταν όχι απλά ύποπτες αλλά εγκληματικές γιατί πως αλλιώς ονομάζεται η χρήση ψέματος , η προσπάθεια παγίδευσης να μου αποσπάσουν γενετικό υλικό, και που ξέρω εγώ μετά που θα το έβαζαν και τι πράγματα θα μου φόρτωναν..
Μετά από όλα αυτά νιώθω παγιδευμένη. Και όχι, μη νομίσει κανείς πως παρακαλώ, πως ζητώ κατανόηση από τον οποιονδήποτε και η όποια κατάθεση της συναισθηματικής μου κατάστασης μάλλον ειρωνείες θα προκαλούσε, βλέπετε έχουμε εκπαιδευτεί αρκούντως από τα ΜΜΕ , όντας καθημερινά θεατές σκληρών εικόνων, και δεν μας αγγίζει πια εύκολα οποιαδήποτε κατάθεση ψυχής…δεν ζητώ λοιπόν. Διεκδικώ, Διεκδικώ την αλήθεια. Δεν θα αφεθώ να βλέπω να πλέκονται σενάρια ευρείας κατανάλωσης με «όμορφους» τριαντάρηδες , δεν θα είμαι απλή τρομοκρατημένη θεατής….»
*Επιστολή μιας μάνας 2 καταζητούμενων για συμμετοχή ΣΠΦ που φωτογραφίζωνται και για ΣΕΧΤΑ
δεν θα μπορουσαμε να σχολιασουμε τιποτα παραπανω. ο νοων νοειτω...
(εχουμε ωριμασει οι συνθηκες 23/04/2010)
καταστολή
ατιμωρησία
κοινωνική απομόνωση
ανεργία
πεινά
bank of greece from compressivehumans on Vimeo.
το σκίτσο ειναι του δερβενιωτη
(το παρακάτω κείμενο το υπογράφω κι εγώ, προτείνω το ίδιο και σε σας επαγγελματίες ή μη της ενημέρωσης)
Η Ελλάδα οδηγείται και επίσημα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - εκεί ήμασταν από καιρό, αλλά ο Παπανδρέου ντρεπόταν να μας το ανακοινώσει. Στην καταπληκτική εκπομπή του Γιώργου Αυγερόπουλου, "Εξάντας", βλέπουμε τα επιτεύγματα του ΔΝΤ στην Αργεντινή, η οποία πτώχευσε το 2002. Όπως αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ, η Αργεντινή ήταν η 5η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο. Οι ομοιότητες με την χώρα μας -ειδικά, σε ό,τι αφορά τους διεφθαρμένους πολιτικούς και το ξεπούλημα της χώρας- είναι σοκαριστικές. Δεν χρειάζεται απαισιοδοξία.Ήρθε ο καιρός να θυμηθούμε -ή να μάθουμε- πως "Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος". Ή όπως φωνάζει ο λαός της Αργεντινής "El pueblo unido jamás será vencido". (Το ντοκιμαντέρ έχει επτά μέρη. Δείτε το ολόκληρο - σε λίγο θα το δείτε και ζωντανά.)
Συνάντησα το Τζέιμι στο μπάρ της πάμπ για να φάμε μεσημεριανό και καθήσαμε σε ένα επιτραπέζιο Space Invaders για να παίξουμε. [..]
Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα για λίγο και μετά χαμογέλασα.
«ώρες-ώρες αληθινά το σκέφτομαι. Ο μπαμπάς μου είναι εκκεντρικός.. μάλλον είμαι και εγώ» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και συγκεντρώθηκα ξανα στη διαστημική μου μάχη. «αλλά δεν πειράζει. Εδώ υπάρχουν πολύ πιο τρελοί άνθρωποι.»
Ο Τζέιμι σιώπησε για λίγο, καθώς εγώ περνούσα από πίστα σε πίστα γεμάτη διαστημόπλοια που πήγαιναν από τη μια μερια της οθόνης στην άλλη και έβγαζαν διάφορους τσιριχτούς ήχους. Στο τέλος ξέμεινα από τυχη και κατέλαβαν τη βάση μου. Σήκωσα την πίντα μου για να πιώ και ο Τζέιμι πήρε θέση για να διαλύσει μερικούς από τους φανταχτερούς σχηματισμούς των εισβολέων. Κοίταξα το πάνω μέρος του κεφαλιού του καθώς είχε σκύψει για να συγκεντρωθεί στο έργο του. είχε αρχίσει να κάνει φαλάκρα, αν και ήξερα ότι ήταν μόλις εικοσιτριών. Για μια ακόμη φορά ο Τζέιμι έμοιαζε με μια μαριονέτα, με το δυσανάλογο κεφάλι του και τα μικρά κοντόχοντρα του άκρα που κουνιόνταν πέρα-δώθε από την προσπάθειά του να χτυπάει συνεχώς το κουμπι που πυροβολούσε και να κουνάει σπασμωδικά το μοχλό της κίνησης.
«Ναι», είπε ύστερα από λίγο ενώ συνέχιζε να χτυπάει τοα διαστημόπλοια που κατέβαιναν προς τα κάτω, «και αρκετοί από αυτούς είναι πολιτικοί και πρόεδροι και τέτοια σκατά.»
«Τι;» είπα και αναρωτήθηκα τι έλεγε.
«Οι πιο τρελοί. Πολλοί από αυτούς είναι ηγέτες χωρών ή θρησκειών ή στρατευμάτων. Αυτοί είναι οι πραγματικά μουρλοί. »
«ναι, έτσι είναι» είπα στοχαστικά καθως παρακολουθούσα ανάποδα τη μάχη που διεξαγόταν στην οθόνη. «ίσως όμως να είναι και οι μοναδικοί λογικοί. Άλλωστε, αυτοί έχουν όλη τη δύναμη και τα πλούτη του κόσμου. Αυτοί είναι που βάζουν ολους τους άλλους να κάνουν ό τι τους διατάζουν, τους βάζουν να πεθάνουν γι αυτούς και να δουλεύουν γι αυτους και να τους ψηφίζουν στις εκλογές και να τους προστατεύουν και να πληρώνουν φόρους και να τους αγοράζουν παιχνίδια, και αυτοί είναι που θα επιζήσουν αν γίνει κι άλλος μεγάλος πόλεμος γιατί θα είναι χωμένοι μέσα στα καταφύγια τους και τα τούνελ τους. Έτσι λοιπόν που είναι τα πράγματα, ποιος μπορεί να πει ότι είναι τρελοί επειδή δεν κάνουν ό τι πιστεύει ο μέσος πολίτης, τότε θα ήταν και αυτοί μέσοι πολίτες, και θα καλοπερνούσαν άλλοι στη θέση τους.»
«Επιβιώνουν μόνο οι ισχυρότεροι.»
«Έτσι είναι»
«Επιβιώνουν μόνο οι—» ο Τζέιμι κράτησε, πήρε μια απότομη, βαθιά ανάσα και τράβηξε το μοχλό τόσο δυνατά που κόντεψε να πέσει από το σκαμνί του, αλλά κατάφερε να αποφύγει τα κίτρινα, σουβλερά πυρά που τον είχαν στριμώξει στη γωνία της οθόνης, «-- οι πιο κακοί» συμπλήρωσε, σήκωσε το κεφάλι του με κοιτάξει και χαμογέλασε στα γρήγορα, και έπειτα έσκυψε ξανά πάνω από το μηχάνημα. Κατέβασα μια γουλιά και έγνεψα καταφατικά.
«ναι αν το θέλεις έτσι. Αν επιβιώνουν μόνο οι πιο κακοί το τε αυτό είναι δικό μας πρόβλημα».
«’Δικό μας’, δηλαδή όλων των μέσων πολιτών» είπε ο Τζέιμι.
«Ναι, ή όλων των ανθρώπων, όλου του ανθρώπινου είδους. Αν είμαστε πράγματι τόσο κακοί και τόσο βλάκες που να χρησιμοποιήσουμε τελικά όλες εκείνες τις υπέροχες υδρογονοβόμβες και τις βόμβες νετρονίου για να φάμε ο ένας τον άλλον, τότε καλύτερα να αλληλοσκοτωθούμε όλοι προτού πάμε στο διάστημα και αρχίσουμε να κάνουμε ένα σωτό φρικτά πράγματα και σε άλλα είδη».
«Τι εννοείς; Εμείς θα είμαστε οι Εισβολείς από το Διάστημα;»
«Ναι!» γέλασα και κουνήθηκα μπρός-πίσω στο σκαμνί μου. «αυτό είναι! Εμείς είμαστε αυτοί!» γέλασα ξανά και χτύπησα ρυθμικά την οθόνη πάνω από έναν σχηματισμό πράσινων και κόκκινων διαστημοπλοίων με πλοκαμωτά πόδια. Την ίδια στιγμή, ένα από αυτά που είχε αποκοπεί από την κύρια ομάδα βούτηξε προς τα κάτω πυροβολώντας το διαστημόπλοιο του Τζέιμι, αστόχησε, αλλά τον βρήκε λίγο με ένα από τα πράσινα φτερά του, κλάσματα του δευτερολέπτου προτού χαθεί στο κάτω μέρος της οθόνης, και το σκάφος του Τζέιμι ανατινάχτηκε με μια κόκκινη και κίτρινη έκρηξη.
«Να πάρει» είπε ο Τζέιμι και κάθησε με ίσια την πλάτη του. Κούνησε το κεφάλι του.
Έγειρα μπροστά και περίμενα να εμφανιστεί το διαστημόπλοιό μου.
(wasp factory, i.banks μτφρ β.μπαμπούρης, εκδ. οξύ 1996)
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
2 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...