05:30 Συνέχεια της προηγούμενης είδησης. Η «Ελεύθερη Μεσόγειος» είναι το μόνο πλοίο που δεν έχει καταληφθεί. Αρνείται να υπακούσει στις εντολές του Ισραηλινού ναυτικού και δηλώνει πως περιμένει οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση.

Βουλευτές και μέλη της Πρωτοβουλίας προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το υπουργείο Εξωτερικών αλλά μέχρι τώρα δεν απαντούν τα τηλέφωνα.

Ενημέρωση 05:20 Αιματηρή επίθεση των Σιωνιστών στο Στόλο της Ελευθερίας

Στις 4:50 ο σιωνιστικός στρατός έκανε επίθεση με ελικόπτερα και φουσκωτά ενάντια στο Στόλο της Ελευθερίας. Με χρήση πραγματικών πυρών κατέλαβε πρώτα το τουρκικό επιβατηγό. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στη Σφενδόνη και στα δυο τουρκικά φορτηγά, τα οποία επίσης κατέλαβαν. Η Ελεύθερη Μεσόγειος συνέχισε την πορεία της. Κάλεσαν το σκάφος να παραδοθεί και πλήρωμα και επιβάτες αρνήθηκαν. Φουσκωτά με άνδρες των σιωνιστικών ενόπλων δυνάμεων κατευθύνονται προς το ελληνικό σκάφος. Υπάρχουν διάφορες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, τις οποίες δεν μπορούμε να αναπαράγουμε πριν τις επιβεβαιώσουμε


05:30 Συνέχεια της προηγούμενης είδησης. Η «Ελεύθερη Μεσόγειος» είναι το μόνο πλοίο που δεν έχει καταληφθεί. Αρνείται να υπακούσει στις εντολές του Ισραηλινού ναυτικού και δηλώνει πως περιμένει οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση.

Βουλευτές και μέλη της Πρωτοβουλίας προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το υπουργείο Εξωτερικών αλλά μέχρι τώρα δεν απαντούν τα τηλέφωνα.

05:57 Μόλις μίλησε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ ο Τάκης Πολίτης, μέλος της ελληνικής αποστολής. Οι Ισραηλινοί ανεβαίνουν στο πλοίο με γάντζους. Κατήγγειλε την πράξη πειρατείας του σιωνιστικού κράτους στα διεθνή χωρικά ύδατα. Η ελληνική κυβέρνηση, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες και τις εκκλήσεις του πληρώματος και των επιβατών της «Ελεύθερης Μεσογείου», δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει το ελληνικό σκάφος και τους έλληνες πολίτες. Η επικοινωνία του Τάκη Πολίτη κόπηκε απότομα. Το τελευταίο που πρόλαβε να πει είναι πως όλοι είναι πλέον κρατούμενοι. Προφανώς, του άρπαξαν το τηλέφωνο από τα χέρια.

``μουνι ειναι η μεγαλη κιτρινη λαμπα.για παραδειγμα , οταν σβησει το μουνι το δωματιο πεφτει στο σκοταδι``**


κοιτα μη μιζεριασεις

Television is a drug. from Beth Fulton .

και πατωντας εδω θα βρεις πολυ ομορφα τρικάκια αφιερωμενα στην συγχρονη τηλεοραση,

Φτάνει πια με την χουντο-προπαγάνδα των καναλιών

κανε κλικ πανω στις αφισες

τι μας εφταιξαν τα ναρκωτικα (δις)

ο μπαφος φερνει την εφορια

την ηρωϊνη η αστυνομια

και στις γλαστρες μας ελευθερα φυτα.

στην υγεια μας!

οι φωτο ειναι χορηγια του GiaNt

εισαι αναμεσα τους

για την ενημερωση τους διαλεγουν πρετεντερη

Στάματα να τους μιλάς,

σταμάτα να τους εξηγείς,

σταμάτα να στενοχωριέσαι που δε καταλαβαίνουν τι γίνεται.

Καταλαβαίνουν 

είναι που βαθιά μέσα τους νομίζουν ότι θα ξεγλιστρήσουν

πως θα τη γλυτωσουν.

ισως ...

που ξερεις...

μπορει 

ναι ναι 

μπορει να πάρουν και τα αρχίδια τους...

μπορει και να μην τα παρουν ;

τι σου συμβαίνει τώρα;
τίποτα
όχι και τίποτα

Αντιγράφω από τη Wikipedia

Αιτιότητα είναι η σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού. Με άλλα λόγια υπάρχει αιτιώδης συνάφεια δύο καταστάσεων (αιτίας και αποτελέσματος), όταν είναι βέβαιο ότι η δεύτερη κατάσταση προέκυψε εξ αιτίας της πρώτης. Τόσο το αίτιο, όσο και το αιτιατό μπορεί να είναι γεγονότα, δηλαδή μεταβολές που επήλθαν στον αντικειμενικό κόσμο. Γιά παράδειγμα, το πάτημα ενός διακόπτη είναι το αίτιο και το άναμμα της λάμπας είναι το αιτιατό. Η σχέση (η συνάφεια) συνίσταται στο ότι η λάμπα άναψε επειδή είχε πατηθεί ο διακόπτης και βεβαίως δεν θα είχε ανάψει αν δεν είχε πατηθεί ο διακόπτης.
Όμως μπορούν (το αίτιο ή/και το αιτιατό) να μην αποτελούν γεγονότα, δηλαδή μεταβολές στον αντικειμενικό κόσμο. Για παράδειγμα η διατήρηση του σκότους σε ένα κλειστό δωμάτιο με λάμπα και διακόπτη οφείλεται στο ότι δεν πατήθηκε ο διακόπτης. Υφίσταται αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στη ύπαρξη (και στη διατήρηση) μιας κατάστασης και στην έλλειψη (ή στην παράλειψη) μιάς δράσης (ενός γεγονότος ή μιας πράξης). Σημείωση : ένα γεγονός χαρακτηρίζεται ως "πράξη" όταν η μεταβολή που επέρχεται στον αντικειμενικό κόσμο οφείλεται στην ανθρώπινη βούληση.

τι σου συμβαίνει τώρα ;

τιποτα;

ε ψιτ παιδια, αυριο ΚΑΝΕΙΣ στις καλπες των ΑΕΙ και ΤΕΙ.
δεν τους εχετε βαρεθει ολους τοσα χρονια?
εχουμε και σοβαροτερα πραγματα να ασχοληθουμε απο τους μελλοντικους παναγοπουλους, τσιπρες, σπηλιωτοπουλους, λαλιωτηδες και αλλους πολλους...

Επειδή βαράω και μια μίνι διάλυση και ο μέταμαν τον παίζει πάρτε freeman που τα λέει και ωραία

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

• Παναγιώτης Σιαβελής
• Άγγελος Νικολόπουλος
• Μόρις Ζαφειριάδης
• Δημήτρης Σωτηρίου
• Μενέλαος Εξίογλου
• Ευάγγελος Ζώης
• Σταύρος Κεφάλας

Ημερομηνία: 2010-05-15

πηγή: http://www.antirrisies.gr/

αφορμή για αυτό το πόστ είναι η 15η Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα για την Αντίρρηση Συνείδησης

το ντανιέλ τον ξέρω από το 68 τότε που πιτσιρικάδες στους δρόμους του παρισιού πειράζαμε τις όμορφες συντρόφισσες και ξενυχχτούσαμε πίνοντας κρασί κάτω από τον πύργο του άηφελ. ωραίες εποχές. διαδηλώσεις, μπάχαλα, καταλήψεις, ξύλο με τους μπάτσους, κυνηγητό στα στενοσόκακα, ιδιώνυμο της κουκούλας, αυτή ήταν ζωή. ο υπουργός του ντεγκωλ (μαρκογιαννάκη τον έλεγαν ή χρυσοχοΐδη; ) μας έστελνε τα δακρυγόνα με το κιλό. μεγαλώνοντας πήραμε διαφορετικές κατευθύνσεις. ο ντανιέλ έγινε πολιτικός και εγώ μπλόγγερ.

αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής λοιπόν προτείνει ο παλιόφιλος. μάλιστα το προτείνει στην αίθουσα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. σαν πρώτη σκέψη αναρωτιέμαι πως και δεν το έμαθε ο καρατζαφέρης που σε θέματα ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το παίζει μανούλα. μήπως κάνει επιλογή στο τί θα μας μεταφέρει, αυτός που μας λέει όσα οι άλλοι δεν τολμούν*; (*εδώ γελάτε ή κλαίτε ανάλογα με τη βολή σας)

μιά δεύτερη σκέψη μου είναι πως άραγε δεν το σκέφτηκαν πρώτοι οι έλληνες πολιτικοί. αυτοί δηλαδή που συμμετέχουν στην αγοραπωλησία των όπλων. δεν θα μιλήσω εδώ για τους υπουργούς της νδ γιατί αυτοί δεν το σκέφτηκαν επειδή δεν σκέφτηκαν ποτέ τους, αλλά θα πάω κατευθείαν στις γάτες του πασόκ, τσοχατζόπουλους, βενιζέλους κοκ. αποφάσισα λοιπόν να στείλω το λινκ για το βίντεο στον πρόεδρα της βουλής. τον παιρνω τηλέφωνο και του λέω: έλα ρε πρόεδρα της βουλής είδες το βίντεο με τον ντανιέλ που σου έστειλα; το είδα, μου απαντάει. και τί έχεις να πείς; του λέω. πάει γέρασε και ο ντανιέλ, μου απαντά και σπεύδοντας συμπληρώνει ότι γέρασε αλλά γραβάτα δεν έβαλε. αφού εξήγησα στον προεδρα ότι το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους και ότι κατα τα άλλα είναι ένας ξεπουλημένος καταστασιακός ήρθε η συζήτηση στο προκείμενο.

σιγά μην γίνει ποτέ αποστρατιωτικοποίηση στα ελληνοτουρκικά σύνορα. αυτό από ότι καταλαβαίνουμε δεν θα είναι απόφαση των ελλήνων ή των τούρκων αλλά των εμπόρων όπλων. είναι ξεκάθαρο. όποιος πιστεύει ότι οι τούρκοι είναι εχθροί μας ή ότι πρέπει ο άδωνις να υψώσει την ελληνική σημαία στην αγιά σοφιά είναι πέρα για πέρα ΗΛΙΘΙΟΣ. όποιος ηρωποιεί τα αθάνατα ελληνικά στρατά είναι εντελώς, απο πάνω μέχρι κάτω ΚΡΕΤΙΝΟΣ.

σιγά μην γίνει ποτέ αποστρατιωτικοποίηση στα ελληνοτουρκικά σύνορα. κάτι τέτοιο ακόμα και να το ήθελαν οι έμποροι όπλων θα σκόνταφτε στις βαθιές ρίζες της εξουσίας που έχουν πάνω στην πολιτική ζωή (και ημων αλλά και των τούρκων) οι στρατιωτικοί. στην ελλάδα δεν συζητάμε ποτέ για οτιδήποτε άλλο. οι δρόμοι είναι δύο: ή δημοκρατία (σακατεμένη) ή χούντα. οι στρατιωτικοί παίζουν το ρόλο του μπαμπούλα. το πολιτικό σύστημα στηρίζεται πάνω τους.

σιγά μην γίνει ποτέ αποστρατιωτικοποίηση στα ελληνοτουρκικά σύνορα. αυτό θα σήμαινε καταστροφή του πολιτισμού των ανοήτων και κατάρευση του πολιτικού συστήματος. τί θα γίνει ο μέσος στρατόκαυλος περήφανος-που-είμαι-γκρηκ, τί θα γίνει ο καρατζαφέρης, πού θα κρυφτεί η χρυσή αυγή; που θα βρουν όλοι αυτοί στέγη μετά; το μίσος τους πού θα το εκτονώσουν; μήπως βλέποντας και ξαναβλέποντας το dvd της τζούλιας; τόσοι ψηφοφόροι που θα πάθουν την πλάκα τους τί θα ψηφίσουν; (ας μην γελιόμαστε μιλάμε για λίγους αλλά σαματατζήδες) άλλωστε είναι φανερό ότι αν βγεί το λάος απο τη μέση θα καταρεύσει το πολιτικό συστημα*. (*εδώ πάλι γελάτε ή κλαίτε αναλόγως)

σιγά μην γίνει ποτέ αποστρατιωτικοποίηση στα ελληνοτουρκικά σύνορα. και όλοι αυτοί οι καταστραμένοι που πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο επειδή δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους (λέγε με εποπ) αλλά και όλοι αυτοί οι άχρηστοι βαθμοφόροι με αστέρια, που επειδή κάνουν μιά δουλειά περιμένουν απο το φαντάρο να τους κάνει τεμενάδες, θα περάσουν στην ανεργία; άσε καλά είναι κλεισμένοι οι ψυχοπαθείς στα στρατόπεδα. χρειάζονται για να κουμαντάρουν τους 200.000 φαντάρους.

ύστερα κλείσαμε το τηλέφωνο με τον πρόεδρα. είπα να πάρω και το γιωργάκι τηλέφωνο να δώ τι κάνει αλλά δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να μου μιλήσει, άλλαζε την ελλάδα.

i'm sending you a note because i'm just about to launch my new book—"the end of the free market: who wins the war between states and corporations?". it's a provocative title, but it's not meant as hyperbole.

i think we're facing a game-changing moment in the way we look at the world. for the last 40 years, globalization--private-sector multinational corporations with access to increasingly global capital markets, consumer markets, and labor markets--has driven the global economy. we’ve now reached a tipping point, one hastened by the financial crisis and global recession, with state capitalism behind many of the world's fastest growing economies. the rise of state capitalism--an economic system where the state acts as primary economic actor and arbiter, and uses markets for political purposes--is fundamentally incompatible with a free market system.

this is critically true of china, the world's second largest and fastest growing economy. essentially, what happened to international oil corporations with the rise of opec is now happening in china, to western multinationals in sectors across the board.

in the book, i lay out this argument, explain how we got here, detail the challenge to the free market economy and why it's likely to get worse before it can get better...and then describe how we should respond to the challenge. more than anything i've written, i think there's an opportunity here to have a meaningful impact on the global debate.

thanks very much for reading and for anything you can do to help! most of all, i really hope you like the book.

yours truly,

ian

περισσότερα [εδώ]

λοιπον επειδη ο sodum μου ειπε πως φευγουμε
να μην ξεχασω να αγορασω:
ψωμι
κιμα
ισραηλινα δακρυγονα
ζαχαρη
μερικες υποκλοπες
λαχανα απο την λαμια
γερμανικα υποβρυχια
ντοματακια σαντορινης
γαλλικες φρεγατες
βουτυρο
μερικα ομολογα
φρυγανιες
χειροβομβιδες κροτου λαμψης
χαρτι κουζινας
ενα απλο C4I
γραβιερα κρητης
κουρτινες (τις ακριβες)
γιαουρτι
κατι απο siemens
τουμποφλο

§

αγαπη μην ξεχασεις, ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ.

ευτυχείς συμπτώσεις στη μπλογκόσφαιρα

είναι το τρίτο ντοκιμαντέρ σχετικά με την αργεντινή(1 ,  2) 

εντοπίστε τις ομοιότητες

Οιδίπους τύραννος ή πολιτική ευθύνη

Οιδίπους τύραννος ή πολιτική ευθύνη

Μέχρι το 1998 στο μάθημα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και στη Γ΄ Δέσμη διδασκόταν η τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος». Η υπόθεση είναι λίγο-πολύ γνωστή σ’ όλους, αλλά αξίζει να τη θυμηθούμε σε γενικές γραμμές.

Ο Λάιος είναι βασιλιάς της Θήβας και παίρνει χρησμό πως το παιδί που θα γεννήσει με την Ιοκάστη, θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα παντρευτεί τη μητέρα του. Έτσι, όταν γεννιέται ο γιος τους τον αφήνουν στο βουνό Κιθαιρώνα. Όμως, το βρέφος σώζεται από βοσκό και τελικά «καταλήγει» στον βασιλιά της Κορίνθου, που το μεγάλωσε σαν παιδί του.

Όταν ο Οιδίποδας μεγάλωσε, πήγε στο μαντείο των Δελφών. Εκεί μαθαίνει πως υπήρχε χρησμός που προφήτευε ότι θα σκοτώσει τον πατέρα του και να παντρευτεί την μητέρα του. Έτσι, για να αποφύγει την πραγματοποίηση του χρησμού, δεν επιστρέφει στην Κόρινθο και σ' εκείνους που θεωρούσε γονείς του. Στον δρόμο του συναντά και σ’ ένα επεισόδιο σκοτώνει τον Λάιο, χωρίς να ξέρει ότι είναι πατέρας του. Όταν φτάνει στη Θήβα, λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας και γίνεται βασιλιάς της πόλης, παντρεύεται την Ιοκάστη, χωρίς να ξέρει ότι είναι η μητέρα του, και αποκτά μαζί της τέσσερα παιδιά.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να πλήξει τη Θήβα φοβερός λοιμός, υπεύθυνος για τον οποίο είναι ο δολοφόνος του Λάιου. Ο Οιδίποδας πρέπει να τον βρει για να σώσει την πόλη και σταδιακά ανακαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος: ο φονιάς του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, δηλαδή του πατέρα του, και σύζυγος της μητέρας του.

Όταν αυτά αποκαλύπτονται, η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίποδας αυτοτυφλώνεται.

Είναι ζήτημα πολιτικής ευθύνης...

Με τη μεταρρύθμιση που έμεινε γνωστή με το όνομα του υπουργού Παιδείας Γ. Αρσένη καταργήθηκαν οι «Δέσμες» και αντικαστάθηκαν από τις «Κατευθύνσεις». Παράλληλα, καταργήθηκε η διδασκαλία του Οιδίποδα και αντικαταστάθηκε από κείμενα του Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Θουκυδίδη (το 2006, ο τελευταίος «εξοβελίστηκε» στη γενική παιδεία στο όνομα της ανάγκης να διευρυνθεί η διδασκαλία των αρχαίων).

Κάπως έτσι η έννοια της πολιτικής ευθύνης «ξηλώθηκε» από σχολείο
και
μπήκαμε στο ιδεολογικό βασίλειο της πολιτικής ανευθυνότητας...

Βασίλης Συμεωνίδης

Σωτήρης Γλαρμπούνης

o-mikron

photo ©2010 mark davis

Ι.
παρούσης τίς οικομικίς κρίσις
που διαδέχτηκε την αξιακή κρίσις
και προηγήθηκε τίς πνευματικίς κρίσις
και αφου χανολοκληρωθεί οι ανακρίσεις
ΙΙ.
κατεβαίνει μεταμανίας και μανιωδώς

πύρινος άγγελος υποκριτής με

βλέμμα άγριο που δεν μπορούσες να αντικρίσις

φέρνοντας μαζί του

όλα αυτά που θές να βρίσεις

όταν πνίγονται οι αντιρρήσεις.

ΙΙΙ.

τελικώς την έσχατη μέρα ολοκληρώθηκε η μεγάλη κρίσης

και τρομολάγνοι οι χριστιανοί - καλοί αθρώποι-

συνέχιζαν σ ατέρμονη λιτανεία να εξυμνούν τον ύψιστο

για κάθε ένα ξεχωριστά θεό τους

λέγοντες

'θέμου τη δέυτερη φορά προσδωκώ

ανάσταση νεκρών

και ζωή

του μέλλλοντος αιώνος

είς τους αμπελώνας των

ελαιώνων'

ΜΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

έχουν και καλυμμένα τα πρόσωπά τους οπότε τους πιάνει και ο κουκουλονόμος

Ήταν η Λόλα, κι ήταν αρτίστα
φορούσε ρούχα λαμπερά και πολύχρωμα φτερά
χόρευε μάμπο, γεμάτη μπρίο
είχε καρδιά ρομαντική και μια αγάπη μυστική
αυτή μια πρώτη σταρ, κι αυτός παιδί του μπαρ
αγαπήθηκαν όλο πάθος, τόσο δυνατά

Μες την Κόπα, Κόπα Καμπάνα
ο Τόνυ κι η αμερικάνα
μες την Κόπα, Κόπα Καμπάνα
έρωτας, κέφι, ρυθμός, μουσική
κάτω απ' τα φώτα
μέσα στην Κόπα, Κόπα Καμπάνα

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.

Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου
να το 'χω συντροφιά μου.

Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Πούλα τ’ αμάξι και το ψυγείο
Δώσε το σκύλο Ο, ο!
Κλείσε το σπίτι
Και το γραφείο
Ξέχνα τα όλα Ο, ο!

Έχω μαρκάρει στο χάρτη καιρό ένα νησί πονηρό
Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες, πάμε για τρέλες
Ο, ο!
Με ξενερώνεις με δεξιώσεις
και εμφανίσεις κοινωνικές
Όλο με μπλέκεις σε συγκεντρώσεις
Και συζητήσεις πολιτικές

Ο, ο!