περιόρισε και τον ύπνο του, ότι μπορούσε να περιοριστεί το περιόριζε. μια διαρκής δοκιμασία στον καθρέπτη του, οι ευθύνες του, οι επιλογές του, ο χαρακτήρας του. όλα υπό κρίση, διαρκώς. ...αυτό που σήμερα... αύριο τίποτα. έπρεπε να αλλάζει...να αλλάζει συνεχώς ακολουθώντας τις αχανείς διαδρομές των περιπάτων του.
σκόρπιες σκέψεις για κάθε βήμα διαφορετικές, χαμόγελα. όσο πιο δυσάρεστες οι σκέψεις, τόσο σπουδαιότερα τα χαμόγελα που ακολουθούσαν. ηδονικά σχεδόν προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί κάθε βήμα του αναπαριστώντας το δικό του γολγοθά. δάκρια χαράς στα μαυρισμένα και άυπνα μάτια του. ίσως γιατί από μονός του διάλεγε να ακολουθήσει το ίδιο αλλά και μ`ένα τρόπο δικό του μονοπάτι. μ'αυτός ο καριόλης τα κατάφερνε, όλοι αναγνώριζαν τις αξίες της λιτής και απέριττης ζωής του, κι αυτός εδώ να μοιάζει γραφικός ακόμα και στα μάτια του.
είχε πάντα αυτη του...τη μεταφυσική του παλινωδία. ότι με το μυαλό του εξηγούσε, η ψυχή του ήθελε να αφήνει μια χαραμάδα ευτυχίας.
περίεργοι τύποι, περίεργοι τρόποι, εδώ και δεκαπέντε μέρες περπατώντας γύρω από το σιντριβάνι της γειτονιάς του. είχε μετατραπεί σε μια λούπα.
μα ναι ήταν κι αυτές οι μικρές στιγμές συνειδητοποίησης που ο γολγοθάς του γινόταν και πάλι το σιντριβάνι της γειτονιάς του, το πρόσωπο του ιησού ξερνούσε την εικόνα του άνθιμου, και οι άνθρωποι στο δρόμο επέμεναν πως ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν και τον 13ο και τον 14ο μισθό αν χρειαστεί για το καλό της πατρίδας τους.
καλύτερα μιας λούπας ελεύθερη ζωή
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...