Αν για τους ακροαριστερούς το κάψιμο της σημαίας αποδεικνύει την αποστροφή τους για την έννοια της πατρίδας και κάνει τους ελληνες πολίτες να ανατριχιάζουν, επιτέλους οι ακροδεξιοί πέτυχαν να προκαλέσουν παρόμοια ρίγη στους δημοκράτες πολίτες.
Σαν πολιτικές πράξεις βέβαια είναι απολύτως δικαιολογημένες. Οι απάτριδες καίνε τη σημαία ενώ απο τη μεριά τους οι αντιδημοκράτες βρίζουν τον άνθρωπο που προσωποποιεί τη δημοκρατία. Οι μέν ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς σύνορα, οι δε έναν κόσμο υποταγμένο σε μιά κεντρική εξουσία.. Δυστυχώς τα όνειρα των άλλων δεν μπορείς να τα κρίνεις. Μπορείς να αντιταχθείς σε αυτά εφόσον δεν συμφωνούν με τα δικά σου, μπορείς να τα πολεμίσεις αλλά όχι και να τα κρίνεις.
Είναι όμως τόσο σημαντικό το γεγονός ότι μιά ομάδα ακροδεξιών έβρισε τον πρόεδρο της δημοκρατίας εχθες; Μπορεί να παραλληλιστεί με το κάψιμο της σημαίας;
Η σημαία είναι το σύμβολο της κυριαρχίας ενός λαού πάνω σε ένα κομμάτι γής, ενώ ο πρόεδρος είναι το σύμβολο του τρόπου οργάνωσης αυτού του λαού. Αλληλένδετα λοιπόν μεταξύ τους παρόλο που το ένα θα μπορούσε να υπάρξει και χωρίς το άλλο. Θεωρητικά θα μπορούσαμε να είχαμε δημοκρατία χωρίς πατρίδα αλλά και πατρίδα χωρίς δημοκρατία. Όμως ας μην γελιόμαστε το σύγχρονο ελληνικό κράτος υπερασπίστηκε και τα δύο με το αίμα του. Αρα ύψιστη προσβολή το κάψιμο της σημαίας και ύψιστη εξίσου προσβολή το μπινελίκι στον πρόεδρο.
Ως εδω καλά. Το αποκαλυπτικό της υπόθεσης όμως βρίσκεται στα αντανακλαστικά της κοινωνίας τα οποία αποδεικνύεται ότι όχι απλα χειραγωγούνται αλλά και κάτι παραπάνω. Τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί του τόπου φρόντισαν στο παρελθόν να δείξουν με τον πιό έντονο τρόπο την δυσαρέσκειά τους στο συμβολικό κάψιμο της σημαίας. Να τα πρωτοσέλιδα, να η καραμέλα περι προδωσίας, να το σκίσιμο των ρούχων στην τιβί και να οι δικαιολογίες για την αμετρη βία από την αστυνομία είς βαρος των ακροαριστερών ομάδων.
Εχθές όμως ούτε μύτη δεν άνοιξε, ούτε ο λαός βγήκε από τα ρούχα του, ούτε φώναζε εξοργισμένος ο πρετεντέρης ή ο χατζηνικολάου. Ψιλοκαταδικάστηκε το γεγονός χαμηλόφωνα απο κάποιους λίγους αλλά εντάξει με κάποια ρέγουλα. Μην έρθουν σε δύσκολη θέση οι ακροδεξιοί του κοινοβουλίου ή η ηγεσία της αστυνομίας ρε παιδιά... Οι αδίστακτοι τιμωροί του νόμου κάθονταν απαθείς και παρακολουθούσαν κάποια ομάδα να βρίζει τον πρόεδρο. Ε και;
Ετσι κάπως ξεκαθαρίζει το τοπίο. Τα πατριωτικά αντανακλαστικά στο ζενίθ, τα δημοκρατικά στο ναδίρ. Κάποιοι κρύβονται πίσω από αυτό. Δεν μπορεί αυτές οι σκέψεις να γίνονται μόνο από κάποιον ασήμαντο blogger. Κάποιοι εργάζονται και πληρώνονται για να δημιουργούν αυτά τα αντανακλαστικά. Ακούνε τις προσταγές των αφεντικών τους και ανάλογα κουκουλώνουν ή αποκαλύπτουν καταστάσεις. Άρα υποταγή στα καλά κρυμμένα αφεντικά που πουλάνε εθνική ντόπα. Τουμπεκί από την δημοκρατική αστυνομία μιας δημοκρατικής χώρας. Τουμπεκί από τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους. Όλοι στο ίδιο παιχνίδι.
Τελικά δεν υπάρχει συνάντηση των άκρων μέσα από αυτή την αντίστιξη. Υπάρχει μιά ωραία ατμόσφαιρα που σιγά σιγά μας αγκαλιάζει όλους. Η ατμόσφαιρα του ακροδεξιού τρόμου που καλλιεργεί η παρακρατική εξουσία
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...