Ο Παντελής Χασέας σκύβοντας για να μαζέψει ένα άδειο τενεκεδάκι αναψυκτικού κάτω από κάποιο παγκάκι διαπίστωσε για άλλη μια φορά πόσο τον ενοχλούσε η μέση του. «ένα καλό τρίψιμο θα ήταν ό τι πρέπει» σκέφτηκε και στο νού του ξαναγύρισε η (πρώην;) γυναίκα του. παρόλο που είχε δακρύσει τόσες φορές με τη σκέψη της, δεν κατάφερε ούτε τώρα να συγκρατήσει τα μάτια του. το τενεκεδάκι αφησε κι εκείνο μια υγρή σταγόνα να βγεί από μέσα του (ίσως από συναισθήματα συμπαράστασης) καθώς διέγραφε μια όμορφη τροχιά στον αέρα φεύγοντας από το χέρι του και καταλήγοντας στην πλαστική σακούλα του Χασέα.

μέρα 1500

Ο 40χρονος ρακοσυλλέκτης(ß φράση από δελτίο ειδήσεων) σηκώθηκε όρθιος. Κοίταξε γύρω του τα αυγοειδή κτήρια, κοιταξε τους ανθρώπους που διεσχιζαν το πεζοδρόμιο, κοίταξε τα οχήματα που ανεβοκατέβαιναν την κεντρική αρτηρία. Η γαλήνη στην πόλη έρχεται από την αδιάκοπη κίνησή της, την συνεχή ρουτίνα της. Ένα λεωφορίο σταματάει πιο κει-

Εισπνοή (ο Χασέας) Αποβίβαση (οι επιβάτες) Εκπνοή (ο Χασέας) Επιβίβαση (οι νέοι επιβάτες) Εμοιαζε σαν να ρουφούσε έξω από το λεωφορείο τους παλιούς επιβάτες και ξεφυσώντας τοποθετουσε τους νέους μέσα. Αυτό ήταν το αγαπημένο παιχνίδι του τα τελευταία 5 χρόνια που ζουσε στους δρόμους. Όταν έκλειναν οι πόρτες πάντα σήκωνε και το χέρι του και χαιρετούσε. Καμιά φορά κάποιος από αυτους που είχαν μολις μπει τον έβλεπε να χαιρετά δια του παραθύρου. Ίσως τον κοίταζαν προσπαθώντας να καταλάβουν αν πρόκειται για κάποιον γνωστό τους που δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί και αυτός. Μόνο μια φορά μια κοπέλα (έμοιαζε με κινέζα αλλά δεν ήταν) του χαμογέλασε. Σήμερα όμως το υψωμένο χέρι του Χασέα δεν χαιρετούσε κανέναν άλλο εξόν του λεωφορείου που εφευγε. Ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το λεωφορείο ξεκινούσε και το χέρι του χασέα παρέμενε στην ανάταση όταν ακούστηκε τόσο αναπάντεα όσο και κοντά του ένας πυροβολισμός που έκανε όους τους περαστικούς αλλά και τον ίδιο τον Χασέα να πέσουν στο πάτωμα.

Ένας από εκείνους που μόλις είχαν κατέβει από το λεωφορείο είχε μείνε όρθιος μέσα σε κύκλο από πτώματα. Σαν να τους είχε πετύχει όλους η σφαίρα που έφυγε προς τα σύννεφα. Κοίταζε και αυτός προς την κατεύθυνση του λεωφορείου που εφευγε και το χέρι του είχε μείνει σηκωμένο σαν να χαιρετούσε. Το ίδιο χέρι έσφιγγε το καπνισμένο όπλο.

Ο Χασέας δεν είναι κανένας αγαθός ή αφελής τύπος. Αντίθετα τον διακρινει η ταχύτητα με την οποία σκέφτεται. Αυτός ο άνθρωπος με το πιστόλι είχε μόλις προκαλέσει ένα μικρό πρόβλημα, μια αναταραχή που διέκοπτε την ομαλή λειτουργία της πόλης. Μια μικρή κρίση που ο Χασέας θα την έκανε ευκαιρία.

«καθόλου καλό γι αυτόν» σκέφτηκε ο Χασέας και τινάχτηκε όρθιος. Μεμιάς αρπά το πιστόλι από το χέρι του κοκκαλομένου μοναχικου cowboy. Γύρω τους οι περαστικοί κάνουν και αυτοι να σηκωθούν. Ο Χασέας όμως σηκώνει το χέρι και δοκιμάζει την σκανδάλη. Αμέσως μετά τον χαρακτηριστικό ήχο πέφτουν όλοοι ξανα κάτω συγχρονισμένοι σα μουσουλμάνοι σε τέμενος. Μόνο ο τύπος δίπλα έχει παραμείνει όρθιος σε αφασία, με το χέρι ψηλά σαν να χε ρίξει εκείνος και την δεύτερη πιστολιά. Ο χασέας σχεδόν δεν πρόλαβε να απορήσει. Ενστικτωδώς τραβά τον τύπο από το μανίκι του χεριού που κρεμόταν και ξεκινά να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Οι δυό τους στρίβουν στη γωνία φευγάτοι και εξαφανίζονται. Οι περαστικοί σιγά σιγά σηκώθηκαν- ο καθένας τους μπορούσε πλέον να συνεχίσει την πορεία του. το μικρό λάθος στο σύστημα είχε μόλις επιδιορθωθει.

Είμαι χαζός που σε πίστεψα,

μα πάλι θα το κάνα, αν είχε για σένα σημασία, αλλά δεν είχε. Ποτέ. Πιο καταθλιπτικός και όλο και πιο σκυμμένο το κεφάλι σου, τις τελευταίες μέρες. ξέρεις καλά όλα τα λογικά τερτίπια, και τις ευθύνες σου να μην αναλαμβάνεις, αλλά στην κριτική σου εκπτώσεις να μην κάνεις, αντίστοιχες όσες στην ηθική σου.

Γέμισες την γειτονιά μας με σημαίες, πιο κενός και πιο περήφανος και χαμογελαστός και με το γκρι κουστούμι σου ναφθαλίνη να μυρίζεις, έβαλες και στο μπουζούκι σου, τον γιο σου τη στολή του, χέρι χέρι τον πήγες στην πλατεία

Και όταν ρομπότ ίδιο ``εν δυο εν δυο εν δυο`` τον ειδές να περνάει

δάκρυσες

είπες χαλάλι και η κρίση

είναι γαμώ που είμαι Έλληνας

και γύρισες και το μπουζούκι σου μαγείρεψες

μυαλά νιανιά

Μαζί τον φάγαμε

μεγέθυνση

(πυροβόλησε σαν μοναχικός cowboy και συνέχισε τη διήγηση μόνος του)

μέρα 1500

σαν τις στιγμές πριν το ξύπνημα, εικόνες από το ασυνείδητο που μπερδευόταν παράλογα με την πραγματικότητα. έφεραν πριν λίγο το γιο της σε μορφή σάντουιτς, είπαν πως υπέκυψε.
 

Υλικά:
• 3 φέτες ψωμί του τοστ σικάλεως
• 2 φέτες γαλοπούλα για τοστ με χαμηλά λιπαρά
• 2 φέτες τυρί light (π.χ. Milner)
• 3 κ.γ. μαγιονέζα light
• 1 φύλλο μαρούλι
• 2 φέτες ντομάτα
• + 4 οδοντογλυφίδες
Εκτέλεση:

• Πλένουμε το μαρούλι και την ντομάτα και τα στεγνώνουμε.Κόβουμε το μαρούλι στην μέση.
• Φρυγανίζουμε τις φέτες ψωμιού (είτε στην τοστιέρα, είτε στο γκριλ για 1' απο την κάθε πλευρά).
• Παίρνουμε την πρώτη φρυγανισμένη φέτα ψωμιού και αλείφουμε με μαγιονέζα, βάζουμε μαρούλι, τυρί, γαλοπούλα και μια φέτα ντομάτα.
• Βάζουμε από πάνω την άλλη φέτα ψωμιού αφού την αλείψουμε και αυτή με μαγιονέζα και απο τις 2 πλευρές όμως.
• Συνεχίζουμε βάζοντας τυρί, γαλοπούλα, ντομάτα και μαρούλι.
• Βάζουμε και την τελευταία φέτα ψωμιού που και αυτή την έχουμε αλείψει ελαφρά με μαγιονέζα.

τις τελευταίες μέρες υπήρξε διάχυτα αυτή η αίσθηση, γιατί από σκέψεις τέλος, όπου κι αν κοίταξε , ότι αγαπούσε υπέκυπτε, σταμάτησε να δακρύζει, σταμάτησε να κοιτάζει. Λίγες στιγμές μετά, ήχος από τσαλάκωμα χαρτοσακούλας, τα μάτια κλειστά και λίγο τεμπέλικα, είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει από κει που ξεκίνησε
τον έφαγε λαίμαργα

(το κείμενο είχε φάει χ προς δημοσίευση σε γνωστό περιοδικό και το χα ξεχάσει, από χτες το μυαλό μου είναι κει σε φίλους που άφησα και σε στιγμές που έζησα)

ένα ταξίδι λειτούργει σε χρόνους διάφορους, πραγματικούς και μη. πριν πας… κατά τη διάρκεια…. σήμερα το πρωί στο γραφείο και gzzz…στολές καράτε.

Τόκυο έφτασα. σε σταθμό τρένου σχεδόν μονός μου, ρολόι σε τοίχο, 9 λεπτά για τον επόμενο συρμό, όμορφη γιαπωνέζα δίπλα μου με μικρόφωνο στο χέρι ενημερώνει απ τα ηχεία σε άπταιστα ιαπωνικά, gzz…που να ξέρω και γω τι...ξανακοιτάζω γύρω μου… τελείως μονός μου… αναρωτιέμαι,  αν τα λέει μόνο για μένα,  ΑΥΤΟΣ ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ σε μένα… βιάζομαι μετά από κάποιες μέρες είμαι σίγουρος πως θα τα λέγε ακόμα και αν δεν ήταν κανένας. σε 9 λεπτά επιβιβάζομαι, στο τόκυο τα πράγματα δείχνουν να λειτουργούν clockwise…εγώ όμως όχι.

τις πρώτες στιγμές διαδέχονται σκέψεις και οι απαραίτητες αναγωγές ,αν αυτοί έτσι γιατί όχι κι εμείς όμως εδώ το ``αν αυτοί έτσι``, δεν έχει τελειωμό και όλες οι υποθέσεις σου καταλήγουν σε αδιέξοδα. σταματάω να σκέφτομαι και απλά παρακολουθώ, παρακολουθώ τα τρένα τους, τους δρόμους τους, τα κτίρια τους,  τα φώτα τους, τα πρόσωπα τους που είναι παντού, από πάνω σου από κάτω σου προς όλες τις κατευθύνσεις, και γω χαμένος στα σίγουρα. Οι βόλτες μοιάζουν με βουτιά στο design. Όμορφα κτήρια, κι αλλά όμορφα κτήρια, και tokyoties. Άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι στο Τόκυο συναντάς σχεδόν μονάχα γιαπωνέζους, ξέρεις αυτοί εδώ ζήσαν απομονωμένοι για αιώνες, και συνεχίζουν να περιφρουρούν την εθνική τους ομοιογένεια, μοιάζει περίεργο για τα μετρά σου, αν αποφύγεις τους καθρέφτες σε δυο τρεις μέρες θα νομίζεις πως τα μάτια σου άλλαξαν σχήμα. 

japan rail from compressivehumans on Vimeo.

Έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια να προσπαθώ να δώσω μια εικόνα για το Τόκυο, το Τόκυο είναι χίλιες εικόνες μαζί, κι όλες καινούργιες. Ακόμα και αν είχες τη διάθεση να τις περιγράψεις και πάλι θα το `χανες, ίσως όμως σαν ήχος; σαν ήχος ίσως ναι. Το Τόκυο είναι techno που ποτέ δε χάνει το beat του, είναι jazz με τα μεγάλα πράσινα πάρκα του, είναι pop με τα ξέφρενα παιδιά στη χαρατζούκου του, είναι punk με τους γραβατομένους τύπους στα τρένα του να διαβάζουνε manga, το Τόκυο είναι καταιγιστικό hip hop με το ασταμάτητο flow του, είναι folk με τα σουπερ αράγματα στα λουτρά του…

… τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ένας από τους τρόπους να πλησιάσεις την καθημερινότητας μιας πόλης. μπροστά στο χάρτη του μετρό ο  μύθος του λαβύρινθου αποκτάει υπόσταση, μετράω 17 χρώματα, και άπειρους σταθμούς, είπαμε αναγωγές τέλος, και ονόματα γραμμένα σε ιδεογράμματα. Ο κόσμος στο μετρό είναι σίγουρα ένας κόσμος που θα ζήσεις στο Τόκυο, το πιο πιθανό είναι και να τον απολαύσεις. Μέσα στο τρένο στήνεις βιαστικά την ημέρα σου, μουσεία ,ναι μουσεία θα βρεις κάποια που θα σ αρέσουν, μα εδώ η πόλη μοιάζει να ναι η ίδια ένα έκθεμα για τα μέτρα σου. Κοιτάζεις πάλι γύρω σου, στα τρένα ο κόσμος δε χάνει δευτερόλεπτο, άλλοι διαβάζουν, άλλοι κοιμούνται, μα οι πιο πολλοί κοιτάζουν στο κινητό τους, όλοι τους όμως μα όλοι τους θα κάνουν και από κάτι, έχεις την εντύπωση πως κάποιος τους έκλεψε το χρόνο τους και μαγεμένοι κινάγανε να τον κερδίσουν.. τους κοιτάς και τους ξανακοιτάς τους περιεργάζεσαι… gzzz όμορφες γιαπωνέζες με τα στραβά γιαπωνέζικα πόδια τους…

Με τις μέρες το Τόκυο σου γίνεται οικείο, το ξέρεις ήδη πριν φύγεις πως θα σου λείψει φορτώνεις το μυαλό σου εικόνες , βρίσκεις για λίγο τα βηματισμό τους, δοκιμάζεις όσα  μα όσα πιο πολλά φαγητά μπορείς…gzzzz όμορφες γιαπωνέζες με τα στραβά γιαπωνέζικα πόδια τους… γυρνάς στις τεράστιες αγορές τους, ξενυχτάς σε κάποια από τα μαγαζιά τους που δεν υπαγορεύεσαι και ίσως κάποια βραδιά να βρεθείς στον 52^ο όροφο κάποιου κτηρίου να κοιτάς αποσβολωμένος το πιο φωτεινό και φροντισμένο χάος που αντίκρισες, ή σε κάποια αγγλική pub, υπάρχουν και τέτοιες, να χορεύεις ξέφρενα funk μέλος μιας πολυεθνικής ομήγυρης που μοιάζει να ευχαριστιέται την παρουσία της εκεί όσο κι εσύ…

αν πρέπει να κρατήσεις όμως μόνο μια εικόνα από το Τόκυο δεν είναι άλλη από αυτή των παιδιών, από 5-6 χρονών με τις σχολικές ποδιές τους και πιασμένα χέρι χέρι να γυρνάμε στην πόλη τους αμέριμνα. Η αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα που να τα απειλεί είναι διάχυτη από την πρώτη στιγμή ακομα και για κάποιον ξένο. Σε κάποιον ναό συναντώ ένα γλυπτό τρεις πίθηκοι ο ένας κρατάει τα μάτια του ο δίπλα κρατάει τα αυτιά του και ο τρίτος το στόμα του‘’ Hear no evil, see no evil, say no evil‘’, δίπλα εξηγεί πως αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αυτή είναι η αίσθηση που τελικά αποκομίζεις και από τους ίδιους τους ιάπωνες, αθώοι, ευγενικοί, ίσως και λίγο αφελείς καμία φορά για τα μέτρα σου. όλες οι πόλεις έχουν τα μυστικά τους, τα καλά κρυμμένα μυστικά τους,κι εδώ σίγουρα είναι οι άνθρωποι, προσπάθησε να γνωρίσεις όσο πιο πολλούς μπορείς, πολλούς χίρο, πολλές ρίοκο, και άλλους τόσους τάτσου και ισοζάκι . άλλα αυτή είναι μια ιστορία που πρέπει να τη διαπιστώσεις μόνος σου, ή ακομα καλυτερα  παρεα με φιλους(thx Βασίλη)

ΣΥΓΧΑΡΙΑΣΜΑΤΑ ΕΙΣ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΑΪΔΑΡΟΥ

Να 'ν' καλορίζικο το νιό γαϊδούρι,
και του εύχομαι όσο δύνεται ανθρωπιά.
Μα όχι οχ τη ντόπια, γιατι τότε δα
είναι καλύτερα να 'ναι γαϊδούρι.

Α. Λασκαράτος (Κεφαλληνιά 1811-1901)

Πριν ακριβώς τρία χρόνια.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.

Latest Greece travel advises:

You might have heard that Greece is a beautiful country to visit with delicious food and people with great hospitality. Be careful: this is not the whole truth. The reality for hundreds of thousands of visitors is completely different. There is a general threat of human rights’ violations. Expatriates and visitors, who cross the Greek borders, can be departed or transferred in detention centres for 2–4 months or longer. If and when these visitors are released, they are forced to work in agriculture, local industry, organized crime, or as street salesmen, without documents or any civil rights whatsoever. Visitors of Greece are warned about abuse, intolerance, hatred, slander and indiscriminate violence by the Greek State.

Greece is exploiting approximately 500,000 illegal immigrants and refugees to raise the nation’s miserable economics. Last year, nearly 140,000 immigrants crossed the Greek borders in a hope of better life. Most of them are going to be illegalized for years and treated as unwelcome contemporary slaves.
Since the 25th of January, 300 immigrants who work and live in Greece for many years started a nationwide hunger strike in Athens and Thessaloniki. They claim the legalization of all undocumented immigrants of Greece. Their struggle is a struggle of all immigrants, workers and citizens of the world.
The 10th of March will be the 45th day of their hunger strike, but the Greek State has not yet responded to their rightful claims!

We call people in Greece and throughout the world to carry out civil disobedience actions on the 10th of March in solidarity with the 300 hunger strikers. We ask everyone to target their actions against Greek soft spot-tourism: 15% of the nation’s Gross Domestic Product is coming from tourism. In fact, tourism and migration are two sides of the legal right of freedom of movement.
We suggest an easily attainable target that you people can find almost in every country: Greek National Tourism Organization. You can e.g. demonstrate, blockade, squat, spread leaflets or carry out other creative actions in front, inside or around GNTO offices.
The addresses of the GNTO offices aboard are here:  http://internezia.net/addresses.html
If you don't have a GNTO office at your city, you can target your actions against the Greek embassies or enterprises, or simply demonstrate in crowded public places or on media.

300 MURDERS OR LEGALIZATION

[ More information about the hunger strike of 300:  http://hungerstrike300.espivblogs.net ]

το αορατο τοιχος και  "γαμώ την παναγία σου ρε θείτσα."

Στην κοινωνική έρημο που ξετυλίγουν γύρω μας δε θα βρεθούμε διψασμένοι από ελπίδα, στερημένοι από αλληλεγγύη, να κυνηγάμε αντικατοπτρισμούς. Δε θα βρεθούμε με σκυμμένο το κεφάλι, με ξέχειλη τη γλώσσα, να κοιτάμε την άμμο, να στρέφουμε το κεφάλι στο διπλανό μόνο και μόνο να για να τον δούμε να αργοπεθαίνει από τρόμο και ανέχεια. Μέσα στην έρημο δε θα βρεθούμε παγιδευμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ακίνητοι στο αιώνιο πηγαινέλα της κοινωνικής στάσης και της παράδοσης στην άμμο. Θα είμαστε εμείς οι φορείς της κίνησης, οι διαβάτες, οι συνοδοιπόροι. Την κοινωνική έρημο ήδη διασχίζουν τα καραβάνια μας, κι αυτά τα καραβάνια δεν ψάχνουν τις οάσεις, τις δημιουργούν.

Αποφασιστικά, στο μάτι του κυκλώνα, όπως πρέπει. Έρχονται οι απεργοί πείνας με βιώματα δύσκολα, αθέατα από τα χαμηλά της απραγίας και της υποταγής, από εκεί που σμίγουν οι καιροί του κόσμου υπό τον καπιταλισμό: ο πόλεμος, η ανέχεια, η βία, η εξόντωση. Εδώ, στα μέρη μας και μέρη τους, οι απεργοί πείνας ξεκίνησαν για να κάνουν το χρέος τους, δείχνοντας τους κοινούς προορισμούς, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις και τις ιδεοληψίες. Ο κόσμος δε δημιουργήθηκε χτες. Οι αγώνες δημιουργούν τον κόσμο. Δεν πέθανε η ελπίδα, δεν κοπάζει ο άνεμος.

Η κακομοιριά της κυβέρνησης και η κυβέρνηση της κακομοιριάς θα πρέπει να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Κακομοίρηδες είναι όσοι βάζουνε στη ζυγαριά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δε ζυγίζεται. Η αξιοπρέπεια σπάει τη ζυγαριά, ξεχαρβαλώνει τους ζυγούς, σπάει την κοινωνική ταφόπλακα που θέλουν να ρίξουν στη ζωή που μάχεται. Πικρό το σάλιο τους. Η κακομοιριά, η μικροψυχία είναι η ιδεολογία που θέλουν για την κοινωνία μας. Όλους, όσους μικρούς μεγάλους σήμερα ζούμε κι αύριο θα πεθάνουμε, όλους μας θέλουνε κακορίζικους, μίζερους, μικρούς, δειλούς, άπραγους. Έτσι μας θέλουν. Να βάζουμε στο ζύγι κείνα που δε ζυγιάζονται. Να κλέβουμε στο ζύγι τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο κι αν προσέξουν τις διατυπώσεις τους, όσο κι αν διαχειριστούν τις εντυπώσεις τους, τίποτα δεν τους σώζει Έχει ακόμα ο κόσμος αντίδοτα. Έχει η πράξη κι η στάση του καθενός περιθώρια. Έχει ακόμα αγκαλιές κι αδέρφια ο κόσμος. Έχει ο τοίχος ρωγμές. Έχει ο αγώνας θέσεις.

Δίπλα στους απεργούς είμαστε πολλοί σ΄ αυτά τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, και πάλι όμως φαίνεται πώς δε φτάνουμε. Θα μετρηθούμε όμως ξανά, ώσπου θα χάσουμε το μέτρημα. Καινούργια μέρα, κάθε μέρα που περνά, Πατησίων και Ηπείρου, Κοσμογονίας και Κοσμοχαλασιάς γωνία: να μετρηθούμε, να αναμετρηθούμε.

Οι κυβερνήτες της κακομοιριάς θα πρέπει να χάσουν τον ύπνο τους και την εξουσία τους πάνω στους ανθρώπους, όλους εμάς που περνούμε κάθε μέρα χίλιες δυσκολίες για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε, με την εργασία μας, με την παρουσία μας. Δε θα συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις. Εμείς είμαστε η δύναμη αυτού του κόσμου. Νόμιμοι και παράνομοι, πολυεθνικοί μέσα στη διαβαθμισμένη υστέρηση, εν μέσω πίκρας κι απογοήτευσης. Μα κι ένα κεφάλι πάνω από το μπόι μας. Δημιουργοί του κόσμου. Με αξίες κοινές. Αξίες κι εμπειρίες που αξίζει να τις μοιράζεσαι.

Θα πρέπει η κυβέρνηση και η λογική της εξουσίας να μάθει να υποχωρεί μπροστά στη συλλογική μας εργατική και κοινωνική συνείδηση και δημιουργία. Μπροστά στο μεγαλείο του κοινωνικού αγώνα, του αγώνα για ζωή.

Δε θα φτηνύνουμε εμείς τη ζωή, που την έχουν κάνει αμελητέα κι αναλώσιμη. Εμείς θα ακριβύνουμε το θάνατο, τόσο που νά’ ναι αβάσταχτος κι αδιανόητος. Νίκη στην απεργία, νίκη στη ζωή.

“Ό,τι κι αν χάσει κανείς, ένα χέρι, ένα πόδι, μια δεκάρα, αποκλείεται να μην το καταλάβει. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος, να χάσει κανείς τον εαυτό του, γίνεται πάντα τόσο ήσυχα, λες και δε συμβαίνει τίποτα. Καμιά άλλη απώλεια δε περνά τόσο απαρατήρητη.” Κίρκεγκωρ

από το φμκ