Στην κοινωνική έρημο που ξετυλίγουν γύρω μας δε θα βρεθούμε διψασμένοι από ελπίδα, στερημένοι από αλληλεγγύη, να κυνηγάμε αντικατοπτρισμούς. Δε θα βρεθούμε με σκυμμένο το κεφάλι, με ξέχειλη τη γλώσσα, να κοιτάμε την άμμο, να στρέφουμε το κεφάλι στο διπλανό μόνο και μόνο να για να τον δούμε να αργοπεθαίνει από τρόμο και ανέχεια. Μέσα στην έρημο δε θα βρεθούμε παγιδευμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ακίνητοι στο αιώνιο πηγαινέλα της κοινωνικής στάσης και της παράδοσης στην άμμο. Θα είμαστε εμείς οι φορείς της κίνησης, οι διαβάτες, οι συνοδοιπόροι. Την κοινωνική έρημο ήδη διασχίζουν τα καραβάνια μας, κι αυτά τα καραβάνια δεν ψάχνουν τις οάσεις, τις δημιουργούν.
Αποφασιστικά, στο μάτι του κυκλώνα, όπως πρέπει. Έρχονται οι απεργοί πείνας με βιώματα δύσκολα, αθέατα από τα χαμηλά της απραγίας και της υποταγής, από εκεί που σμίγουν οι καιροί του κόσμου υπό τον καπιταλισμό: ο πόλεμος, η ανέχεια, η βία, η εξόντωση. Εδώ, στα μέρη μας και μέρη τους, οι απεργοί πείνας ξεκίνησαν για να κάνουν το χρέος τους, δείχνοντας τους κοινούς προορισμούς, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις και τις ιδεοληψίες. Ο κόσμος δε δημιουργήθηκε χτες. Οι αγώνες δημιουργούν τον κόσμο. Δεν πέθανε η ελπίδα, δεν κοπάζει ο άνεμος.
Η κακομοιριά της κυβέρνησης και η κυβέρνηση της κακομοιριάς θα πρέπει να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Κακομοίρηδες είναι όσοι βάζουνε στη ζυγαριά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δε ζυγίζεται. Η αξιοπρέπεια σπάει τη ζυγαριά, ξεχαρβαλώνει τους ζυγούς, σπάει την κοινωνική ταφόπλακα που θέλουν να ρίξουν στη ζωή που μάχεται. Πικρό το σάλιο τους. Η κακομοιριά, η μικροψυχία είναι η ιδεολογία που θέλουν για την κοινωνία μας. Όλους, όσους μικρούς μεγάλους σήμερα ζούμε κι αύριο θα πεθάνουμε, όλους μας θέλουνε κακορίζικους, μίζερους, μικρούς, δειλούς, άπραγους. Έτσι μας θέλουν. Να βάζουμε στο ζύγι κείνα που δε ζυγιάζονται. Να κλέβουμε στο ζύγι τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο κι αν προσέξουν τις διατυπώσεις τους, όσο κι αν διαχειριστούν τις εντυπώσεις τους, τίποτα δεν τους σώζει Έχει ακόμα ο κόσμος αντίδοτα. Έχει η πράξη κι η στάση του καθενός περιθώρια. Έχει ακόμα αγκαλιές κι αδέρφια ο κόσμος. Έχει ο τοίχος ρωγμές. Έχει ο αγώνας θέσεις.
Δίπλα στους απεργούς είμαστε πολλοί σ΄ αυτά τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, και πάλι όμως φαίνεται πώς δε φτάνουμε. Θα μετρηθούμε όμως ξανά, ώσπου θα χάσουμε το μέτρημα. Καινούργια μέρα, κάθε μέρα που περνά, Πατησίων και Ηπείρου, Κοσμογονίας και Κοσμοχαλασιάς γωνία: να μετρηθούμε, να αναμετρηθούμε.
Οι κυβερνήτες της κακομοιριάς θα πρέπει να χάσουν τον ύπνο τους και την εξουσία τους πάνω στους ανθρώπους, όλους εμάς που περνούμε κάθε μέρα χίλιες δυσκολίες για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε, με την εργασία μας, με την παρουσία μας. Δε θα συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις. Εμείς είμαστε η δύναμη αυτού του κόσμου. Νόμιμοι και παράνομοι, πολυεθνικοί μέσα στη διαβαθμισμένη υστέρηση, εν μέσω πίκρας κι απογοήτευσης. Μα κι ένα κεφάλι πάνω από το μπόι μας. Δημιουργοί του κόσμου. Με αξίες κοινές. Αξίες κι εμπειρίες που αξίζει να τις μοιράζεσαι.
Θα πρέπει η κυβέρνηση και η λογική της εξουσίας να μάθει να υποχωρεί μπροστά στη συλλογική μας εργατική και κοινωνική συνείδηση και δημιουργία. Μπροστά στο μεγαλείο του κοινωνικού αγώνα, του αγώνα για ζωή.
Δε θα φτηνύνουμε εμείς τη ζωή, που την έχουν κάνει αμελητέα κι αναλώσιμη. Εμείς θα ακριβύνουμε το θάνατο, τόσο που νά’ ναι αβάσταχτος κι αδιανόητος. Νίκη στην απεργία, νίκη στη ζωή.
“Ό,τι κι αν χάσει κανείς, ένα χέρι, ένα πόδι, μια δεκάρα, αποκλείεται να μην το καταλάβει. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος, να χάσει κανείς τον εαυτό του, γίνεται πάντα τόσο ήσυχα, λες και δε συμβαίνει τίποτα. Καμιά άλλη απώλεια δε περνά τόσο απαρατήρητη.” Κίρκεγκωρ
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...