fuckyourlifestyle_stylefucksyourlife

(το κείμενο είχε φάει χ προς δημοσίευση σε γνωστό περιοδικό και το χα ξεχάσει, από χτες το μυαλό μου είναι κει σε φίλους που άφησα και σε στιγμές που έζησα)

ένα ταξίδι λειτούργει σε χρόνους διάφορους, πραγματικούς και μη. πριν πας… κατά τη διάρκεια…. σήμερα το πρωί στο γραφείο και gzzz…στολές καράτε.

Τόκυο έφτασα. σε σταθμό τρένου σχεδόν μονός μου, ρολόι σε τοίχο, 9 λεπτά για τον επόμενο συρμό, όμορφη γιαπωνέζα δίπλα μου με μικρόφωνο στο χέρι ενημερώνει απ τα ηχεία σε άπταιστα ιαπωνικά, gzz…που να ξέρω και γω τι...ξανακοιτάζω γύρω μου… τελείως μονός μου… αναρωτιέμαι,  αν τα λέει μόνο για μένα,  ΑΥΤΟΣ ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ σε μένα… βιάζομαι μετά από κάποιες μέρες είμαι σίγουρος πως θα τα λέγε ακόμα και αν δεν ήταν κανένας. σε 9 λεπτά επιβιβάζομαι, στο τόκυο τα πράγματα δείχνουν να λειτουργούν clockwise…εγώ όμως όχι.

τις πρώτες στιγμές διαδέχονται σκέψεις και οι απαραίτητες αναγωγές ,αν αυτοί έτσι γιατί όχι κι εμείς όμως εδώ το ``αν αυτοί έτσι``, δεν έχει τελειωμό και όλες οι υποθέσεις σου καταλήγουν σε αδιέξοδα. σταματάω να σκέφτομαι και απλά παρακολουθώ, παρακολουθώ τα τρένα τους, τους δρόμους τους, τα κτίρια τους,  τα φώτα τους, τα πρόσωπα τους που είναι παντού, από πάνω σου από κάτω σου προς όλες τις κατευθύνσεις, και γω χαμένος στα σίγουρα. Οι βόλτες μοιάζουν με βουτιά στο design. Όμορφα κτήρια, κι αλλά όμορφα κτήρια, και tokyoties. Άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι στο Τόκυο συναντάς σχεδόν μονάχα γιαπωνέζους, ξέρεις αυτοί εδώ ζήσαν απομονωμένοι για αιώνες, και συνεχίζουν να περιφρουρούν την εθνική τους ομοιογένεια, μοιάζει περίεργο για τα μετρά σου, αν αποφύγεις τους καθρέφτες σε δυο τρεις μέρες θα νομίζεις πως τα μάτια σου άλλαξαν σχήμα. 

japan rail from compressivehumans on Vimeo.

Έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια να προσπαθώ να δώσω μια εικόνα για το Τόκυο, το Τόκυο είναι χίλιες εικόνες μαζί, κι όλες καινούργιες. Ακόμα και αν είχες τη διάθεση να τις περιγράψεις και πάλι θα το `χανες, ίσως όμως σαν ήχος; σαν ήχος ίσως ναι. Το Τόκυο είναι techno που ποτέ δε χάνει το beat του, είναι jazz με τα μεγάλα πράσινα πάρκα του, είναι pop με τα ξέφρενα παιδιά στη χαρατζούκου του, είναι punk με τους γραβατομένους τύπους στα τρένα του να διαβάζουνε manga, το Τόκυο είναι καταιγιστικό hip hop με το ασταμάτητο flow του, είναι folk με τα σουπερ αράγματα στα λουτρά του…

… τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ένας από τους τρόπους να πλησιάσεις την καθημερινότητας μιας πόλης. μπροστά στο χάρτη του μετρό ο  μύθος του λαβύρινθου αποκτάει υπόσταση, μετράω 17 χρώματα, και άπειρους σταθμούς, είπαμε αναγωγές τέλος, και ονόματα γραμμένα σε ιδεογράμματα. Ο κόσμος στο μετρό είναι σίγουρα ένας κόσμος που θα ζήσεις στο Τόκυο, το πιο πιθανό είναι και να τον απολαύσεις. Μέσα στο τρένο στήνεις βιαστικά την ημέρα σου, μουσεία ,ναι μουσεία θα βρεις κάποια που θα σ αρέσουν, μα εδώ η πόλη μοιάζει να ναι η ίδια ένα έκθεμα για τα μέτρα σου. Κοιτάζεις πάλι γύρω σου, στα τρένα ο κόσμος δε χάνει δευτερόλεπτο, άλλοι διαβάζουν, άλλοι κοιμούνται, μα οι πιο πολλοί κοιτάζουν στο κινητό τους, όλοι τους όμως μα όλοι τους θα κάνουν και από κάτι, έχεις την εντύπωση πως κάποιος τους έκλεψε το χρόνο τους και μαγεμένοι κινάγανε να τον κερδίσουν.. τους κοιτάς και τους ξανακοιτάς τους περιεργάζεσαι… gzzz όμορφες γιαπωνέζες με τα στραβά γιαπωνέζικα πόδια τους…

Με τις μέρες το Τόκυο σου γίνεται οικείο, το ξέρεις ήδη πριν φύγεις πως θα σου λείψει φορτώνεις το μυαλό σου εικόνες , βρίσκεις για λίγο τα βηματισμό τους, δοκιμάζεις όσα  μα όσα πιο πολλά φαγητά μπορείς…gzzzz όμορφες γιαπωνέζες με τα στραβά γιαπωνέζικα πόδια τους… γυρνάς στις τεράστιες αγορές τους, ξενυχτάς σε κάποια από τα μαγαζιά τους που δεν υπαγορεύεσαι και ίσως κάποια βραδιά να βρεθείς στον 52^ο όροφο κάποιου κτηρίου να κοιτάς αποσβολωμένος το πιο φωτεινό και φροντισμένο χάος που αντίκρισες, ή σε κάποια αγγλική pub, υπάρχουν και τέτοιες, να χορεύεις ξέφρενα funk μέλος μιας πολυεθνικής ομήγυρης που μοιάζει να ευχαριστιέται την παρουσία της εκεί όσο κι εσύ…

αν πρέπει να κρατήσεις όμως μόνο μια εικόνα από το Τόκυο δεν είναι άλλη από αυτή των παιδιών, από 5-6 χρονών με τις σχολικές ποδιές τους και πιασμένα χέρι χέρι να γυρνάμε στην πόλη τους αμέριμνα. Η αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα που να τα απειλεί είναι διάχυτη από την πρώτη στιγμή ακομα και για κάποιον ξένο. Σε κάποιον ναό συναντώ ένα γλυπτό τρεις πίθηκοι ο ένας κρατάει τα μάτια του ο δίπλα κρατάει τα αυτιά του και ο τρίτος το στόμα του‘’ Hear no evil, see no evil, say no evil‘’, δίπλα εξηγεί πως αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αυτή είναι η αίσθηση που τελικά αποκομίζεις και από τους ίδιους τους ιάπωνες, αθώοι, ευγενικοί, ίσως και λίγο αφελείς καμία φορά για τα μέτρα σου. όλες οι πόλεις έχουν τα μυστικά τους, τα καλά κρυμμένα μυστικά τους,κι εδώ σίγουρα είναι οι άνθρωποι, προσπάθησε να γνωρίσεις όσο πιο πολλούς μπορείς, πολλούς χίρο, πολλές ρίοκο, και άλλους τόσους τάτσου και ισοζάκι . άλλα αυτή είναι μια ιστορία που πρέπει να τη διαπιστώσεις μόνος σου, ή ακομα καλυτερα  παρεα με φιλους(thx Βασίλη)