Ήταν ένας από όλους μας τυχαίος, τυχοδιώκτης, σαν αυτούς που κοιτάς στον καθρέφτη μου, που συμπλήρωσαν το μηχανογραφικό σου, χωρίς όραμα, μα με σκοπό, την αποκατάσταση

και αποκαταστάθηκε, καθηγητής…

Καθηγητής τώρα, μπροστά σε ένα τσούρμο πανέμορφα πρόσωπα, να κοιτάζει αδιάφορα  στο κενό, το κενό του.

Με τους μισθούς από αυτή τη δουλειά, είχε πάρει και iphone και δάνειο και τις παρασκευές  τα έπινε με τους φίλους του, και στο nixon και στο bios και στην καρύτση, και στο 6dogs και ήξερε να πλασάρεται σαν να τανε κάποιος, μα δεν ήτανε, είχε μάθει να αποδοκιμάζει, οτιδήποτε, τόσο που ξέχασε να είναι ευχαριστημένος με τη ζωή που διάλεξε στο μηχανογραφικό που συμπλήρωσε

συνέχιζε να κοιτάει στο κενό, ίδιο αυτός.

-ΟΠΟΙΟς έχει ιδεές να σηκώσει το χέρι του, είπε

Ησυχία

Αιώνες σιωπής και αποσιώπησης, παραγκωνισμού και περιθωριοποίησης, ώστε αυτά τα κεφάλια να μοιάζουνε άδεια

-Όποιος έχει ιδέες να σηκώσει το χέρι του, επανέλαβε

Αυτό το είδος σιχαμένης ειρωνείας που εφάρμοζαν και σε αυτόν και οι δικοί του οι σιχαμένοι του δάσκαλοι.

πάλι σιωπή, και μετά κάποιο μούδιασμα, και  ένα χέρι

-μπορώ να…

γέλια αυθόρμητη διάθεση και ματιές

 

-μπορείς αποκρίθηκε αδιάφορα, με ένα μορφασμό δείγμα απαράμιλλης άνεσης

 και σηκώθηκε

το πιο χαζό, το πιο έξυπνο, το πιο κοντό, το πιο ψηλό, το πιο όμορφο , το πιο άσχημο, αγόρι, κορίτσι, το ίδιο πρόσωπο, με βήμα βαρύ μα και σίγουρο, περπάτησε χωρίς να κοιτά, χωρίς να μιλά, χωρίς τίποτα, γυμνό χωρίς να προκαλεί, χωρίς να απαιτεί, χωρίς τίποτα.

μα έτσι που το βλεπες θα λεγες πως δεν υπήρχε διαδρομή, στο πέρασμα του παρέσυρε μια μια τις δυάδες μελλοντικών ανίδεων, που χωρίς μιλιά χωρίς ενδιαφέρον τον κοίταζαν.

συνέχισε χωρίς πολλά πολλά, σπάζοντας τον τοίχο της τάξης του παρασέρνοντας  κι άλλες δυάδες, κι άλλες , και άλλους τοίχους, μέχρι που δεν υπήρχε τίποτα, προχώρησε λίγο ακόμα, αποκαμωμένος, ανήμπορος, τραυματισμένος

σωριάστηκε

είχε ιδέα

 

μεγεθυνση