fuckyourlifestyle_stylefucksyourlife

ξανακοιτώ την ομιλία σου,

άγνωστε

πιο πολύ ρομπότ παρά άνθρωπε,

σαν να μιλάς,

μα φτύνεις λέξεις,

γυμνές

για το πολυτεχνείο

για τη γενιά μου, για τις ακόμα νεότερες,

πως δε βαρέθηκες να ζεις με αυτά;

τα ίδια λόγια,

ίδια λευκά πουκάμισα μονότονα ειπωμένα,

ξαναφορεμένα, ξενέρωτα ντυμένα,

και από κονσέρβα πιο τυποποιημένα.

βγαλμένα από meeting και political correct κωλοφυλλάδες,

φαντασμένε δικτάτορα μές σ`ακριβά αυτοκίνητα,

με σοφέρ,

αυτόν εκεί μπροστά τον προλετάριο λέω,

να τον κοιτάς στα μάτια.

σαπίλα τεχνοκράτη

κι εσύ εκεί

κι όλοι μαζί απέναντι σου,

μόνο τα ρομπότ και οι εκπτώσεις να μας ενώνουν τόσο

και πάλι εσύ εκεί,

κι εμείς χαζοί μες την αντίληψη σου

μες σε γραφήματα,  ανύπαρκτοι μες τις στατιστικές σου

ακούς καλά σωτήρα μας;

ερχόμαστε

μα δε θα σαι κει.

                               δεν υπήρξες ποτέ