#6dgr

Ξεκαθαρίζω κάτι τώρα, από την αρχή. Για καμία επιταγή σεμνότητας δεν θα παραλείπω κάθε τέτοιες μέρες να λέω πόσο πολύ περήφανος νιώθω που ήμουν εκεί. Αυτοί που θα ακούσετε να παριστάνουν τους σεμνούς ψέγοντας εμάς που μιλούμε για το τι ζήσαμε το Δεκέμβρη του 2008, το κάνουν για να μιλήσουν εν τέλει μόνο αυτοί, χωρίς αντίλογο. Γνωρίζουμε καλά πια την Ιστορία πώς πάει. Οι σεμνοί να μην μιλούν, για να μιλάνε οι άσχετοι και οι απέναντι, οι απέξω και οι περί τα πέριξ.

Όχι μαλάκες, δεν θα μας πιάσετε κώτσο - όπως πιάσατε τους αληθινούς αγωνιστές του Πολυτεχνείου και των Ιουλιανών. Θα μιλάμε, και θα παροτρύνουμε και άλλους να μιλάνε, όσους γίνεται περισσότερους, από τους ανθρώπους που όχι απλώς έζησαν, άλλα και που έκαναν τον Δεκέμβρη.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, επιβεβαιώνονται οι πρώτες μου σκέψεις για το τί ήταν όλο αυτό το πράγμα. Ναι, εμείς σας νιώθουμε όλους εσάς, τους νεκρούς και ζωντανούς των εξεγέρσεων που έλαμψαν και έσβησαν. Μπήκαμε κι εμείς σε αυτό το κλειστό, το προνομιούχο κλαμπ της Ιστορίας! Δεν παν να κουρεύονται οι κακοί, οι μέτριοι και οι δειλοί - ό,τι και να λένε, εμείς το ζήσαμε καριόλια! Ζήσαμε το "Όλα ή Τίποτα", και το εννοούσαμε με κάθε χτύπο της καρδιάς μας. Ζήσαμε τις μέρες του "Τώρα ή Ποτέ", και διαλέξαμε αυτό που σήμερα μας γεμίζει υπερηφάνεια. Νιώσαμε το χρόνο να σταματά, αισθανθήκαμε ελεύθεροι να πράξουμε τα πάντα, είδαμε τις πόλεις δικές μας.

Το ότι μπορώ και μιλάω για αυτά βρισκόμενος τότε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, δείχνει κι αυτό το μέγεθος της εξέγερσης. Η εξωπραγματικά εύστοχη επιλογή των στόχων (προς καταστροφή εννοώ), από δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες σε διάφορες πόλεις της χώρας, δεν επιδέχεται καμίας παρερμηνείας για τα περίφημα αιτήματά της. Τσάμπα μελάνι χύσαν έκτοτε εχθροί και "φίλοι". Κράτος και Κεφάλαιο ήσαν οι στόχοι παντού και από όλους/ες, "Δεν Αντέχω Άλλο" ήταν το σύνθημα, Ελευθερία ήταν το αίτημα.

Και ήμουν εκεί, ήμουν παρών! Είδα τον ορμητικό χείμαρο των μαθητών, είδα την λύσσα των επισφαλών, σκατοπληρωμένων και ανέργων νεολαίων. Είδα την αμηχανία των φοιτητών, αυτής της (συν)θλιμμένης κρεατόμαζας ιδρυματικής ανεμελιάς και ψευδαισθήσεων. Να μην θυμίζουν σε τίποτα εκείνο το ξαναμμένο υποκείμενο που έφερε τις απαραίτητες πολιτικές και κινηματικές νίκες-προπομπούς του Δεκέμβρη. Είδα την αστεία σαστιμάρα πολλών συντρόφων - ειδικά κάποιων "άγριων" - που χέστηκαν επάνω τους, βλέποντας το προαιώνιο πρόταγμά τους να παίρνει σάρκα και οστά. Είδα άλλους να στέκονται ψηλότερα κι απ' το ύψος των περιστάσεων, να παίρνουν το ρόλο που τους άξιζε πάντα να παίξουν. Είδα επιτέλους το χαμόγελο των μεταναστών. Είδα τον τρόμο των μπάτσων. Είδα την Τρέμη να τρέμει. Είδα τις μαζικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις σε δημαρχεία, θέατρα και πάρκα. Είδα να οργώνεται το έδαφος του Μάη-Ιούνη του 2011, και φλασιές από τη μεγαλειώδη 5η Μάη του '10. Ορκίζομαι, σ' ό,τι εχω ιερό... ήμουν εκεί, και ήμουν παρών.

http://www.youtube.com/watch?v=q27R8mGAQHI

κείμενο του Νίκου Μ.