Αν σου αρέσουν οι ταινίες με κόντρες, καυτά κορίτσια, ναρκωτικά, σούπερ ήρωες, και δυνατό ξυλίκι αλλά πρέπει για κάποιο λόγο να δεις και κάτι πιο κουλτουρέ αυτή η ταινία είναι λουκούμι.
Θέλει να μας πείσει ότι η λεκτική βία, το bullying και ωδεία που λειτουργούν με συνθήκες στρατοπέδου είναι τα υλικά που φτιάχνουν τους νέους δημιουργούς της jazz.
Και ω ναι, μπορεί να λέει για jazz, αλλά όλα αυτά τα υλικά που λάτρεψες ειναι εκεί: μονομανία, εγωισμός, πατριαρχία, ομοφοβικές ατάκες που κάνουν το 80% του κοινού, που κατά τ’ άλλα είναι δημοκρατικό και στηρίζει διαπραγμάτευση συριζα, να γελάει. Εξουσία, κυνήγι της επιτυχίας, ατομισμός είναι μερικές ακόμη «δημοκρατικές» έννοιες που συμπληρώνουν την ταινία και προκαλούν άφθονο το γέλιο.
Ο ήρωας θα μπορούσε να κάνει ρέστλινγκ, αλλά παίζει ντραμς. Αυτό θα σε δυσκολέψει για λίγο, αλλά μετά θα σου θυμίσει ιστορίες από το στρατό, όπου έκανες bullying σε κάποιον ρωσσοπόντιο και θα γελάσεις.
Καλή προβολή.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...